ഒരു വില്ലൻ

നീ നരകത്തിലെ ക്ഷുദ്രപ്രവാചകൻ
നീചകാമത്തിൻ നിതാന്ത നക്തഞ്ചരൻ
രക്തദാഹത്തിന്റെ നിത്യപ്രഭു ; ഭ്രൂണ
ഭക്ഷകനായ ഭയത്തിൻ പുരോഹിതൻ                             
                       - ബാലചന്ദ്രൻ ചുള്ളിക്കാട് (ഡ്രാക്കുള എന്ന കവിതയിൽ)

ഒരു വില്ലൻ

മാനത്ത് സൂര്യൻ കൺചിമ്മിയിരുന്നു. ഒരിടവേളയ്ക്ക് ദാഹിച്ച് പാലൊളിചന്ദ്രിക പർദ്ദ കൊണ്ട് മുഖം മറച്ചപ്പോൾ ജ്വലിക്കുന്ന കണ്ണുകളുമായി, മാനുകൾ ഇന്നുവരെ അറിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ഒരു ഗന്ധവും പേറി, കൂർത്ത പല്ലുകൾക്കിടയിലൂടെ ഭയത്തോടെ ഇറ്റിവീഴുന്ന ഉമിനീർത്തുള്ളികളിൽ പോലും ഭയം ഒളിപ്പിച്ച്, ദൃഢമായ പദചലനങ്ങളുമായി ആല്പീൻ മരച്ചോട്ടിലേക്ക് അവൻ നടന്നടുത്തു.

അവന്റെ പദതാളങ്ങളും മാനുകളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പിന്റെ താളവും ലയമായി കാട്ടിലെങ്ങും തളം കെട്ടി.
ഇടിവെട്ടുപോൽ തുടികൊട്ടുന്ന നെഞ്ചിൽ താളത്തിന്റെ ഭാവം അവനോടുള്ള ഭയം ആയിരുന്നു... അല്ല അവനെ കാണാനുള്ള വ്യഗ്രത ആയിരുന്നു.... ഹേയ് അതുമല്ല അവന്റെ പല്ലിടുക്കിൽ കോർക്കപ്പെടാനുള്ള ആവേശമായിരുന്നു.

പൂർവികർ പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടുണ്ട് ...
അവരുടെ അപ്പനപ്പൂപ്പന്മാരിൽ നിന്നും കൈമാറി വന്ന കഥകളിൽ, അവന്റെ ഗന്ധം മരണത്തിന്റെതായിരുന്നു എന്ന്.
അവന്റെ നിശ്വാസങ്ങളിൽ മരണത്തിന്റെ കൈപ്പാടുണ്ടെന്ന്. ആ നിശ്വാസം നമ്മുടെ ശരീരത്തിൽ പതിക്കുമ്പോഴുള്ള തണുപ്പാണ് മരണത്തിന്റെ സ്പർശനമെന്ന്.
അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം മരണത്തിന്റെ നോട്ടമാണെന്ന്...
കാട്ടിലെങ്ങും എവിടെയും അവൻ പതിയിരിക്കാറുണ്ടത്രെ... വേട്ടയ്ക്ക് തയ്യാറായി... ഇരയുടെ വരവിനെ പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട്... ചെവിയും കൂർപ്പിച്ച്...

ഇങ്ങനെയൊക്കെയായിരുന്നെങ്കിലും അവർക്കവനോട് ബഹുമാനമായിരുന്നു... ആരാധനയായിരുന്നു... അവനെ പെരുത്തിഷ്ടമായിരുന്നു.
കാരണം വിശക്കാതെ അവൻ ഇര പിടിക്കാറില്ലത്രെ. മാന്യനായ ശത്രുവിനെ ബഹുമാനത്തോടെ കാണാൻ മക്കളെ അവർ ഉപദേശിച്ചു.

എങ്കിലും അവനിൽ നിന്നു രക്ഷപ്പെടേണ്ട വിദ്യകളൊക്കെ കുട്ടികളെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു.
കാറ്റത്ത് ഇലകളാടുമ്പോൾ പോലും ജാഗരൂകരാകാൻ ശീലിപ്പിച്ചു.
അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പും പേറിവരുന്ന കാറ്റിനെ തിരിച്ചറിയാൻ പാകത്തിൽ ചെവികളെ പരിശീലിപ്പിച്ചു.
അവന്റെ കാലിന്റെ വേഗതയെ വെല്ലുന്ന ശരവേഗങ്ങൾക്കായി മൂത്തവർ അനുഗ്രഹങ്ങൾ ചൊരിഞ്ഞു.
ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ നുറുങുവെട്ടത്തെപ്പോലും അവന്റെ കണ്ണിളക്കമായി കാണാൻ പഠിപ്പിച്ചു.

പൂർവികർ പറഞ്ഞ് കേട്ട ഒരു കഥയുണ്ട്....
എങ്ങുനിന്നോ വന്ന വേട്ടക്കാരുടെ കഥ.
ആകാശത്തെങ്ങാണ്ടോ മുഴങ്ങിക്കേട്ട വെടിയൊച്ചകളുടെ കഥ.
കാതുപിളർക്കുമാറുച്ചത്തിൽ അവന്റെ നിലവിളിയുടെ കഥ.
ഈച്ചയിരുന്ന... ഉറുമ്പരിച്ച... മണ്ണോട് ചേർന്ന അവന്റെ ബലിഷ്ഠമായ ശരീരത്തിന്റെ കഥ.
തന്റെ പൂർവികർ ആദ്യം ആഹ്ളാദിച്ചുകാണും... തുള്ളിച്ചാടിക്കാണും....
പിന്നെ കരഞ്ഞുകാണും... കരയാതെ വയ്യല്ലൊ....
(ലോകത്തിലെ അവസാന മരം മുറിക്കുന്ന മരംവെട്ടുകാരൻ... വീണ മരത്തടിയുടെ മുകളിൽ കാല് ചവിട്ടി ആദ്യം പണികഴിഞ്ഞ സന്തോഷത്തിൽ ചിരിക്കുമെങ്കിലും പിന്നെ പണികഴിഞ്ഞ ദുഖത്തിൽ കരയുമായിരിക്കും.... കാലിനടിയിലെ മണ്ണൂർന്ന് പോകുമ്പോൾ കരയാതെ വയ്യല്ലൊ)

എത്ര സംവൽസരങ്ങൾ....
എത്ര ദശാബ്ദങ്ങൾ....
അവന്റെ നിശ്വാസങ്ങൾ കാറ്റ് പോലും മറന്ന ലക്ഷണമാണ്....


മുതിർന്ന തലമുറ ഇളം തലമുറയെ ഓടാൻ പഠിപ്പിച്ചു.
ഓടേണ്ടതെന്തിന് എന്ന ചോദ്യത്തിന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ അവൻ ഇല്ലായിരുന്നു.
മുതിർന്ന തലമുറ ഇളം തലമുറയെ ജാഗരൂകരാകാൻ പഠിപ്പിച്ചു.
ജാഗ്രത എന്തിനുവേണ്ടി എന്ന ചോദ്യത്തിന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ അവൻ ഇല്ലായിരുന്നു.
കണ്ണുവേണം ഇരുപുറം, എപ്പോഴും കണ്ണുവേണം മുകളിലും താഴെയും.. മുതിർന്നവർ പറഞ്ഞു...
ആർക്കുവേണ്ടി... എന്തിന്... ഇളമുറക്കാർ ചോദിച്ചു...
ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ അവനില്ലായിരുന്നു...
അനുഭവത്തിന്റെ മേമ്പൊടിയില്ലാത്ത പാഠങ്ങളിൽ പാഠഭേദങ്ങൾ കോറിയിട്ടു പ്രപഞ്ചം.

വേട്ടക്കരനില്ലാത്ത ഇളം തലമുറ തിന്നും രമിച്ചും കഴിഞ്ഞു...
മാനുകളുടെ എണ്ണം പെരുകി... അവരുടെ ഇഷ്ടഭക്ഷണം ആയിരുന്നു ആല്പീൻ മരത്തിന്റെ ഇലകൾ... ഒക്കെയും തിന്നു കൊഴുത്തു...

പൂർവികർ പറഞ്ഞിരുന്നു അന്നത്തെ ലോകത്തെപറ്റി...
വലിയ ആല്പീൻ മരങ്ങൾ ... ആകെ പച്ചപ്പ് ...
അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയൊ ... വെറും കെട്ടുകഥകൾ...

ആദ്യം ചില ഗവേഷകർ വന്നു. അവർ ഞങ്ങളെ കണ്ടില്ല. അവർ പച്ചപ്പില്ലാത്തത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അവർ അവനില്ലാത്തതും ശ്രദ്ധിച്ചില്ല.
അവർ ആകെ കണ്ടത് ആല്പീൻ മരങ്ങളെ ആയിരുന്നു. ചിലർ പറയുന്നതും കേട്ടു... പണ്ടായിരുന്നു മരങ്ങൾ... എത്ര വലുതായിരുന്നു അവയൊക്കെ... കാലമാകെ മാറി... എന്നൊക്കെ

അവർ പക്ഷെ വെറുതെ ഇരുന്നില്ല. ഉന്നതങ്ങളിൽ ആ വിവരം എത്തിച്ചു... മരങ്ങളൊന്നും വലുതാകുന്നില്ല എന്നവർ അറിയിച്ചു.
പിന്നെ വെറെയും സംഘങ്ങൾ വന്നു... മരം വലുതാകാത്തതിനെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാൻ. അവർ കുറ്റവാളികളായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത് ഞങ്ങളെ ആയിരുന്നു....
ഞങ്ങൾ തിന്ന് മുടിച്ചിട്ടാണത്രെ മരങ്ങൾ വളരാത്തത്...
ഞങ്ങൾ പെറ്റുപെരുകിയാണത്രെ മരങ്ങൾ വളരാത്തത്...
അത്കൊണ്ട് ഞങ്ങളെ വന്ധീകരിക്കണം എന്നൊരുകൂട്ടർ വാദിച്ചു. എന്നാലതിൽ ചിലർ ഞങ്ങളുടെ നേർക്കല്ല അവന്റെ നേർക്കാണ് വിരൽ ചൂണ്ടിയത്. അവൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഇവറ്റകൾ ഇങ്ങനെ വളരില്ലായിരുന്നു എന്നവർ സ്ഥാപിച്ചു.

അങ്ങനെ അവനെ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക് വീണ്ടും കൊണ്ടുവരാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു.

ഫോട്ടോ കടപ്പാട്  - വിക്കിപീഡിയ - ഡൗഗ് സ്മിത്ത്

ഫോട്ടോ കടപ്പാട്  - വിക്കിപീഡിയ

Elk at Yellowstone National Park

മഞ്ഞക്കൽ ദേശീയോദ്യാനത്തിൽ (Yellowstone National Park) ആല്പീൻ മരത്തിനരികിൽ സ്വൈരവിഹാരത്തിൽ മുഴുകിയിരുന്ന മാനുകൾക്കിടയിലേക്ക് (Elk) ഒരശനിപാതം പോലെയാണവനെത്തിയത്...
ശാന്തിയുടെ ദൂതുമായിട്ടായിരുന്നില്ല അവന്റെ വരവ്....
ഇടർച്ചയുടെ പടവാളുമായിട്ടായിരുന്നു അവൻ വന്നത്...

ദേഹമനങ്ങാതെ തിന്നു കൊഴുത്ത പലരും അവന്റെ പല്ലിടുക്കിലെ ചോരയ്ക്ക് വളമായി.

വയറു നിറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ അവൻ ഞങ്ങളെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു.
വിശക്കുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണിമകൾ മിടിച്ചു. അത് ഞങ്ങളുടെ മരണദൂതായി കാണാൻ ഞങ്ങൾ പഠിച്ചു...
ഞങ്ങളും ഭയം ആഘോഷിച്ചുതുടങ്ങി....
അവനെ ആരാധിച്ചു തുടങ്ങി....

പിന്നീടാവഴി വന്ന ഗവേഷകർ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു. ആല്പീൻ മരങ്ങൾ വളർന്നു തുടങ്ങി എന്നവർ ആവേശത്തോടെ ലോകത്തെ അറിയിച്ചു.
അവന്റെ വരവ് ഒരു മരക്കൂട്ടത്തെ രക്ഷിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞ് അവർ തുള്ളിച്ചാടി...

ഞങ്ങളും തുള്ളിച്ചാടി...
പക്ഷെ ... ഞങ്ങൾ തുള്ളിച്ചാടിയത് മരങ്ങൾ വളർന്നതിനായിരുന്നില്ല...
ഞങ്ങളും മാറിത്തുടങ്ങി. ജാഗ്രത ശീലിച്ചുതുടങ്ങി. പേശികളെ ശക്തിപ്പെടുത്തി തുടങ്ങി.
പ്രധാന ലക്ഷ്യം തിന്നലും രമിക്കലും എന്നത് മാറി അവനിൽ നിന്നുള്ള രക്ഷയായി മാറി...
ഞങ്ങൾ കെണിയിലാക്കപ്പെടാൻ സാധ്യത ഉള്ള സ്ഥലങ്ങൾ ഞങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി.
ആ സ്ഥലങ്ങളെക്കുറിച്ച് പേടിപ്പിക്കുന്ന കഥകൾ കുട്ടികൾക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.
ആരും അവിടെ പോകാതെയായി...

ഒരിക്കൽ ഞാനവിടെ പോയി...
അവൻ ഉണ്ടാകുമെന്നറിയാം .... എന്നാലും .... ആ പുല്മേട് കാണാൻ ഒരു മോഹം...

അവിടെ ഒരു ചെറു അരുവിയും കുറച്ച് അല്പീൻ മരങ്ങളും പ്രതീക്ഷിച്ച ഞാൻ ഞെട്ടി...

അരുവിയല്ല ഇത്... ഒരു പുഴ തന്നെയാണ്....
ആല്പീൻ ചെടികളല്ല അവിടെ മരങ്ങൾ തന്നെയാണ്...
ഇതൊന്നുമല്ല പക്ഷെ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചത്...
ചെറുപുല്ലുകൾ... അരുവിയുടെ കുറുകെ കൊച്ച് ചിറകൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന ബീവറുകൾ. ആ ചിറകളിൽ വന്നിരിക്കുന്ന തവളകൾ. തുമ്പികൾ പൂമ്പാറ്റകൾ...
ചിറയുടെ വക്കിൽ പുല്ലു തിന്നുന്ന കൊചു മുയലുകൾ ... പക്ഷികളും പാമ്പുകളും ....
ചെറുപഴങ്ങളുടെ ചെടികൾ... അവ തിന്നുന്ന കരടികൾ... പണ്ട് കരയിടിഞ്ഞുപോകുമായിരുന്ന അരുവിക്കരകൾക്ക് പകരം പുല്ലുകളുടെ വേരുകൾ താങ്ങിനിർത്തുന്ന ശക്തമായ കരയും നല്ല ഒഴുക്കുള്ള വെള്ളവും.

എല്ലാം മാറിയിരിക്കുന്നു.
അവൻ എല്ലാം മാറ്റിയിരിക്കുന്നു...

ഒരു വില്ലനെയും ഇകഴ്ത്തിക്കാണരുത്... Never Underestimate a villain

കൂടുതലറിയാൻ

1. ജോർജ്ജ് മോൺബിയോട്ട് - പുനർവന്യവത്കരണം
2. വിക്കിപീഡിയ പറയുന്നത്
3.  How wolves changed the ecosystem

പട്ടുപോലെ മൃദുലമായ കാർകൂന്തലും മുയലിന്റെ കണ്ണുകളും

2014 നവംബർ മുതൽ മൃഗങ്ങളിൽ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഉത്പന്നങ്ങൾ വിപണിയിൽ വിറ്റഴിക്കുന്നത് ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു.
എന്നാൽ...
വിപണി ഇതറിഞ്ഞ മട്ടില്ല.
ഉപഭോക്താവും ഇതറിഞ്ഞ മട്ടില്ല.
രാഷ്ട്രീയ ഉപജാപങ്ങളിലും പെണ്ണുടലിന്റെ വസ്ത്രാക്ഷേപങ്ങളുടെ വിചാരണയിലും നിർവൃതിജന്യമായ മായികാനുഭൂതി അനുഭവിക്കുന്ന മാധ്യമത്താളുകളിൽ ഇടം കിട്ടിയിട്ടില്ല ഈ വാർത്തയ്ക്ക്.
ചുംബനം ജനിപ്പിച്ച സദാചാര ചിന്തകളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങൾ വേണ്ടത്ര ശ്രദ്ധ പതിപ്പിച്ചിട്ടില്ല ഈ വാർത്തയിൽ.
ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഒരു വിശകലനം....

പട്ടുപോലെ മൃദുലമായ കാർകൂന്തലും മുയലിന്റെ കണ്ണുകളും

ഏതൊരു സൗന്ദര്യവർദ്ധക ഉത്പന്നവും വിപണിയിലിറങ്ങുന്നത് വൈരൂപ്യത്തിന്റെ ഒരു ചരിത്രവും പേറിയായിരിക്കും. ചില ഉത്പന്നങ്ങളിൽ ഈ വൈരൂപ്യത്തിന്റെ അളവ് ഏറിയും ചിലതിൽ ഇത് കുറഞ്ഞുമിരിക്കും എന്നത് മാത്രമാണ് വ്യത്യാസം. അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു ഉത്പന്നത്തെക്കുറിച്ച്...

തേച്ച്കുളി കേരളീയന്റെ ജീവിതത്തിലെ അത്യന്താപേക്ഷിതമായ ഒരു നിത്യവൃത്തിയാണ്. തേച്ചുകുളിയിലെ ഒഴിച്ചുകൂടാനാകാത്ത ഒരു ഘടകമാണ് താളി. തലയിലെ മെഴുക്ക് കഴുകിക്കളയാനും കാർകൂന്തലിന്റെ സൗന്ദര്യം സംരക്ഷിക്കാനും നാം നിത്യവും ഇതുപയോഗിച്ച് പോന്നു. നമ്മുടെ നാട്ടറിവുകളിൽ പലതരം താളിക്കൂട്ടുകളെ പരാമർശിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഭാരതത്തിന്റെ ഈ ഉത്പന്നം വിദേശ അധിനിവേശക്കാലത്താണ് ലോകത്തിന്റെ ഉത്പന്നമായത്. 'ചപയതെ' എന്ന സംസ്കൃതവാക്യത്തിൽ നിന്നും രൂപം കൊണ്ട 'ചാമ്പൂ' എന്ന താളിയുടെ ഹിന്ദി നാമത്തിൽ നിന്നുമാണ് 'ഷാമ്പൂ' എന്ന വാക്കുണ്ടായത്.

പ്രകൃതിയുടെ മടിത്തട്ടിൽ വളർന്ന ഈ ഉത്പന്നം പക്ഷെ ലോകവിപണിയുടെ വിശാലവിഹായസ്സിലേക്ക് എടുത്തെറിയപ്പെട്ടപ്പോൾ ഉപഭോക്താക്കളുടെ എണ്ണത്തെക്കണ്ട അങ്കലാപ്പിൽ പ്രകൃതിയോടുള്ള ബന്ധം വിച്ഛേദിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഇന്ന് പ്രകൃതിയുമായി തുച്ഛമായ ബന്ധം മാത്രമാണിതിന് അവകാശപ്പെടാനുള്ളത് (പ്രകൃതിയുടെ മടിത്തട്ടിൽ വളർന്ന ഉത്പന്നമെന്ന് പലതും അവകാശപ്പെടുന്നതേയുള്ളൂ... സത്യമല്ല).

അങ്ങനെ രാസപദാർത്ഥങ്ങളുടെ ഈറ്റില്ലത്തിൽ ഷാമ്പൂവിന് പുതിയ രൂപവും ഭാവവും ആയി. ഇന്നത്തെ ഷാമ്പൂവിലുള്ള പ്രധാന ചേരുവകൾ പട്ടികയിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നു.

ഘടകം	ഉപയോഗം
അമോണിയം ലോറിൽ സൾഫേറ്റ് സോഡിയം ലോറിൽ സൾഫേറ്റ്	പതയുണ്ടാക്കുന്നു. പ്രതലബലം കുറയ്ക്കുന്നു.
അമോണിയം ക്ലോറൈഡ്	കട്ടിയും വഴുവഴുപ്പും ഉണ്ടാക്കുന്നു
സോഡിയം ലോറോ ആംഫോഅസെറ്റേറ്റ്	കണ്ണീർ വിമുകതമാക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു
പോളി സോർബേറ്റ്	എണ്ണയെ അലിയിപ്പിക്കാനും മുടിയിഴകളിൽ വ്യാപിക്കാനും സഹായിക്കുന്നു
സിട്രിക്ക് ആസിഡ്	ആന്റി ഓക്സിഡന്റ് - ദീർഘകാലം കേടുകൂടാതിരിക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു. കൂടാതെ മുടിക്ക് തിളക്കവും മൃദുത്വവും കൊടുക്കുന്നു.
ക്വാട്ടേർണിയം 15	ബാക്ടീരികളെ കൊല്ലാനും ഉത്പന്നത്തെ പൂപ്പലിന്റെ ആക്രമണത്തിൽ നിന്നു രക്ഷിക്കാനും സഹായിക്കുന്നു.
പോളിക്വാട്ടേർണിയം 10	മോയിസ്ചറൈസർ - മുടിയിൽ നനവ് ഉണ്ടാക്കുന്നു

ഇതുകൂടാതെ ചില പ്രത്യേക ആവശ്യങ്ങൾക്കായുള്ള ഷാമ്പൂ വിപണിയിലുണ്ട്. താരൻ കളയുവാനുള്ള ആന്റി ഡാൻറഫ് ഷാമ്പൂ - കീറ്റോകൊണാസോൾ, സിങ്ക് പൈറിത്യോൺ, സെലെനിയം സൾഫൈഡ് തുടങ്ങിയ രാസപദാർത്ഥങ്ങളടങ്ങിയതാണ്.തലയിൽ മരിച്ച കോശങ്ങളാണ് താരനായി രൂപപ്പെടുന്നത്. മരിച്ച കോശങ്ങളെ കഴുകിക്കളയാൻ മാത്രമാണ് ഇത്തരം ഷാമ്പൂകൾ ഉപകരിക്കുക.

ഒരു ഷാമ്പൂവിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിന് കളമൊരുക്കാൻ തലയിലെ pH ന്റെ അളവ് ഏകദേശം 5.5 ആകണമെന്നാണ്. ഇതിന് സഹായിക്കുന്നത് സിട്രിക്ക് ആസിഡ് ആണ് (ചെറുനാരങ്ങയിൽ ധാരാളമുള്ളത്). pH 5.5 ആയാൽ സ്വാഭാവികമായും മുടിയിലെ ശൽക്കങ്ങൾ (scales) മുടിനാരുമായി ചേർന്ന് പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കും. ഇത് മുടിക്ക് നല്ല തിളക്കം പ്രദാനം ചെയ്യ്ം. പക്ഷെ pH 5.5 എന്നത് അമ്ലാവസ്ഥയാണ്. ഇത് കണ്ണിൽ പെട്ടാൽ കണ്ണീരുണ്ടാകും. ചെറിയ കുട്ടികളുടെ തലയിൽ ഇത്തരം പദാർത്ഥങ്ങൾ തേച്ചുപിടിപ്പിക്കാൻ രക്ഷിതാക്കൾ മടിക്കുമെന്നതിനാലാണ് വിപണിയുടെ രസതന്ത്രമറിയുന്നവർ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് പ്രത്യേക ഷമ്പൂ (Baby Shampoo) വികസിപ്പിച്ചെടുത്തത്. ഇത്തരം ഉത്പന്നങ്ങളിൽ pH 7 ന്റെ അടുത്തായിരിക്കും. അതിന് സാധാരണ ഷാമ്പൂവിന്റെ തനത് ഗുണങ്ങളുണ്ടാവില്ല. ഒരു സാധാരണ സോപ്പിന്റെ ഗുണങ്ങളാണുണ്ടാവുക. (സോപ്പെന്നു പറഞ്ഞു വിറ്റാൽ ആരെങ്കിലും വാങ്ങുമോ മാഷെ?)

ഷാമ്പൂവിന്റെ മറ്റൊരു വകഭേദമാണ് പേനിനെ കൊല്ലുന്ന ഷാമ്പൂ (Anti Lice Shampoo). ഒരു പ്രാവശ്യത്തെ ഉപയോഗം കൊണ്ടുതന്നെ പേനെല്ലാം ചത്തൊടുങ്ങുന്നത് ഇത് കടുത്ത കീടനാശിനിയായതുകൊണ്ടാണ്. കീടനാശിനിയുടെ നാറ്റം മുല്ലപ്പൂവിന്റെയോ റോസാപ്പൂവിന്റെയോ മണമാക്കുന്നു എന്നേയുള്ളു.കീടനാശിനി തെളിച്ച് പൊന്നുമോളുടെ തലയിലെ പേനെല്ലാം കളഞ്ഞ സന്തുഷ്ടയായ വീട്ടമ്മയുടെ ചിത്രം പരസ്യം ചെയ്താണ് കമ്പനികൾ ഇത്തരം ക്രൂരതകൾ ഉപഭോക്താവിനോട് കാട്ടുന്നത്.

വിപണി ഒന്ന് സന്ദർശിച്ചാൽ ധാരാളം തരം ഷാമ്പൂകളുള്ളതായി മനസ്സിലാക്കാം. എല്ലാ ഷാമ്പൂവിന്റെയും അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങൾ ഒന്നായിരിക്കെ ഇത്രയും വ്യത്യസ്തതകളിൽ, സെലെക്ഷനുകളിൽ വിപണിയിൽ എത്തിക്കണമെങ്കിൽ പുറത്തുവിടാത്ത ചില പദാർത്ഥങ്ങൾ ചേർന്നിരിക്കുമെന്ന് തീർച്ചയാണ്. അതുകൂടാതെ ഓരോ ബ്രാൻഡും ഉപയോഗിക്കുന്ന പദാർത്ഥങ്ങളുടെ അളവിലും വ്യത്യാസങ്ങളുണ്ടാകാം.

ഇങ്ങനെ മോടികൂട്ടി ഒരു പുതിയ ഉത്പന്നം വിപണിയിലിറക്കുമ്പോൾ  ആദ്യത്തെ അവതരണം തന്നെ ഹിറ്റാകണമെന്നത് സാർവത്രികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു മാനേജ്മെന്റ് തന്ത്രമാണ്. ഈ ലക്ഷ്യം കൈവരിക്കണമെങ്കിൽ ജനങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടണം, ഹാനികരമല്ലെന്ന് ബോധ്യം വരണം. അതുകൊണ്ട് വിപണിയെക്കാണാൻ ഒരുത്പന്നം പുറപ്പെടുന്നതിനു മുൻപ് അതിനെ ചമയിച്ചൊരുക്കുന്ന ചടങ്ങുണ്ട്. ഇത് പരീക്ഷണശാലകളിൽ വിവിധതരം പരീക്ഷണങ്ങൾക്ക് വിധേയമാക്കിയാണ് നിറവേറ്റുന്നത്. നിലനില്പിനല്ലാതെ സ്വാർത്ഥതാത്പര്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി പ്രകൃതിയെ ചൂഷണം ചെയ്യുക എന്ന മനുഷ്യന്റെ അടിസ്ഥാന സ്വഭാവം പ്രൗഢമായി പുറത്തുവരുന്നത് ഇത്തരം പരീക്ഷണങ്ങളുടെ രംഗവേദികളിലാണ്.

നമ്മുടെ കണ്ണുകളിൽ ഷാമ്പൂ വീണാൽ എരിച്ചിലുണ്ടാകുമോ എന്ന് പരീക്ഷിക്കുന്നത് മുയലിന്റെ കണ്ണിൽ ഇത് തളിച്ചിട്ടാണ്. അതിനായി മുയലുകളെ പല ഗ്രൂപ്പുകളാക്കി തിരിക്കുന്നു. ഓരോ ഗ്രൂപ്പിലും പരീക്ഷിക്കാനുദ്ദേശിക്കുന്ന പദാർത്ഥത്തിന്റെ വ്യത്യസ്ത അളവുകൾ ചേർന്ന മിശ്രിതം ഇറ്റിക്കുന്നു. ഏത് ഗ്രൂപ്പിലാണ് കൂടുതൽ മുയലുകൾക്ക് അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാകുന്നതെന്ന് നോക്കി ആ ഡോസിനു താഴെ ഒരു ഡോസ് നമ്മുടെ ഉത്പന്നത്തിൽ ചേർക്കുന്നു (Eye and Skin Irritancy Test - Introduced in the 1940's). നാം പോകുന്ന വഴികളിൽ സുഗന്ധം വിതറി നടക്കാൻ സഹായിക്കുന്ന പൗഡർ പോലുള്ള ഉപകരണങ്ങൾ കുരങ്ങിന്റെ ഷേവു ചെയ്ത തൊലിപ്പുറത്ത് പുരട്ടി ചൊറി വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കിയാണ് പരീക്ഷിക്കുന്നത്. ഇത്തരം പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഈ മൃഗങ്ങളെക്കൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ചാവശ്യമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് അവയെ ദയാവധത്തിനു വിധേയമാക്കും. മനുഷ്യനു ദയാവധം ആകാമോ ഇല്ലയോ എന്ന് കൊണ്ട്പിടിച്ച് നമുക്ക് മാധ്യമത്താളുകളിൽ ചർച്ച നടത്താം. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിൽ കപടബുദ്ധിജീവിയുടെ മൂടുപടമണിയാം. എന്നാലിത്തരം നീതികേട് മിണ്ടാപ്രാണികളോടാണെങ്കിൽ അത് നമ്മെ ബാധിക്കുന്ന വിഷയമല്ലെന്ന് നടിച്ച് മിണ്ടാതിരിക്കാം. അവറ്റകൾ പ്രതികരിക്കില്ലല്ലോ.

ഈ പുതിയ പദാർത്ഥങ്ങൾ അകത്തുചെന്നാലെന്ത് സംഭവിക്കും എന്ന് പരീക്ഷിക്കുന്നതിനും നമുക്ക് പൈശാചിക രീതികളുണ്ട്. LD50 (Lethal Dose 50 - Introduced in 1920's) എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്ന പരീക്ഷണം. ഇവിടെ മൃഗങ്ങളെ ഗ്രൂപ്പുകളാക്കിത്തിരിച്ച് അവയുടെ വായിലൂടെ പദാർത്ഥത്തെ തിരുകുന്നു. ഏതു ഗ്രൂപ്പിലാണോ 50% മൃഗങ്ങൾ ചത്തൊടുങ്ങുന്നത് ആ ഗ്രൂപ്പിനു കൊടുത്ത അളവിനെക്കാളും കുറവായിരിക്കും ഉത്പന്നത്തിലെ പദാർത്ഥത്തിന്റെ അളവ്. ഓരോ പദാർത്ഥവും വ്യത്യസ്ത ജീവികളിൽ വ്യത്യസ്ത തരത്തിലാണ് പ്രതിപ്രവർത്തിക്കുന്നത് എന്ന അടിസ്ഥാന തത്വം പോലും മറന്ന് മുയലുകളോ ഗിനിപ്പന്നികളോ ചത്തില്ലെങ്കിൽ എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളും ചാവില്ലെന്ന് ധരിച്ചു വശായ ഒരു ജനത.... ഇതിനു ശാസ്ത്രീയമെന്ന് പേരും....

 പല സന്നദ്ധസംഘടനകളുടെയും ശക്തമായ ഇടപെടലിന്റെ ഭാഗമായി ഇന്നിതാ ഇന്ത്യയും മൃഗങ്ങളുടെ മേലുള്ള പരീക്ഷണങ്ങൾ നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ ഒരു തീരുമാനം എടുത്തപ്പോൾ മൃഗപരീക്ഷണങ്ങൾ നിരോധിക്കുന്ന ദക്ഷിണേഷ്യയിലെ ആദ്യത്തെ രാജ്യമായി നാം മാറി.  ഇന്ത്യയെക്കൂടാതെ ലോകത്ത് മറ്റ് 27 രാജ്യങ്ങളും ഇത് നിരോധിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ നിരോധനങ്ങൾ ആഗോളതലത്തിൽ വരാതെ നന്നാകില്ല എന്ന നിലപാടിലാണ് കമ്പനികൾ. അതുകൊണ്ട് നിരോധനമില്ലാത്ത രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് പരീക്ഷണങ്ങളെ മാറ്റാനാണ് പലരും ശ്രമിക്കുന്നത്. ഇത്തരം സാഹചര്യത്തിൽ നമ്മുടെ മുന്നിൽ ഒരു വഴിയേയുള്ളൂ... മൃഗങ്ങളിൽ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഉപകരണങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കില്ലെന്ന് തീരുമാനമെടുക്കൽ. പേട്ട എന്ന സംഘടന ഏത് ഉത്പന്നങ്ങളൊക്കെ മൃഗങ്ങളിൽ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടവയാണ്, ഏത് കമ്പനികളിലൊക്കെ ഈ പരീക്ഷണങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് കണക്കെടുത്തിരിക്കുന്നു. അവരുടെ സൈറ്റിൽ പോയാൽ ഈ വിവരങ്ങൾ ലഭിക്കും. നാം നിത്യേന ഉപയോഗിക്കുന്ന എത്രയെത്ര ഉത്പന്നങ്ങളാണ് അതിലുള്ളതെന്ന് കാണുമ്പോൾ നിങ്ങളും അത്ഭുതപ്പെടും.

കൊലപാതകം തെറ്റല്ല... അത് ശാസ്ത്രത്തിനുവേണ്ടിയാണെങ്കിൽ.
പീഢനം തെറ്റല്ല... അത് ശാസ്ത്രത്തിനുവേണ്ടിയാണെങ്കിൽ.
എന്ന ചിന്താഗതിയാണ് നാം മാറ്റേണ്ടത്... ഉത്പന്നങ്ങളുപയോഗിക്കുന്നത് ഉപഭോക്താവല്ല, മനുഷ്യനാണ് എന്ന സമീപനമാണ് കമ്പനികൾക്കുണ്ടാകേണ്ടത്... ഹിംസാത്മകമായി ഉണ്ടാക്കപ്പെട്ട ഒരുത്പന്നവും ഞാനുപയോഗിക്കില്ലെന്ന വാശിയാണ് ഇന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തിൽ ഉപഭോക്താവ് പുലർത്തേണ്ടത്.... മനുഷ്യത്വമുള്ള കമ്പനികളും ഉപഭോക്താക്കളും ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു നല്ല നാളെ പ്രതീക്ഷിക്കാമോ ആവോ?


കൂടുതലറിയാൻ:

1. ഷാമ്പൂവിനെക്കുറിച്ച് വിക്കിപീഡിയ
2. Caring Consumer

മഴയുടെ ഉണർത്തുപാട്ട്... പ്രണയത്തിന്റെ കേളികൊട്ട്... മരണത്തിന്റെ മാസ്മരദൃശ്യം...

പാറ്റയും വിളക്കും
പ്രണയത്തെപ്പറ്റി
വിനിമയം ചെയ്തതത്രയും
താഴെ വച്ച പാത്രത്തിലെ വെള്ളത്തിൽ
ശേഖരിക്കാൻ നാം കാണിച്ച ശ്രമത്തെ
രാത്രി പരിഹസിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

പകരം നിലത്താകെ ചിറകുകൾകൊണ്ട്
പ്രാചീനമായ ഏതോ ലിപിയിൽ
അവരെഴുതിയിട്ടത് നമുക്ക് മനസ്സിലായതുമില്ല.

"ജീവനിൽ കുറഞ്ഞ
ഒരു വാഗ്ദാനവുമില്ല പ്രണയത്തിൽ"
എന്നത് അതിലെ ആദ്യവാക്യമായിരുന്നിട്ടും.

                                        - വീരാൻകുട്ടി

മഴയുടെ ഉണർത്തുപാട്ട്... പ്രണയത്തിന്റെ കേളികൊട്ട്... മരണത്തിന്റെ മാസ്മരദൃശ്യം...

കൊടും വെയിലിന്റെ വിയർപ്പ് കഴുകിക്കളയാനെന്നവണ്ണം, തപ്തമായ ഭൂമിയുടെ മനസ്സ് കുളിർപ്പിക്കാനെന്നവണ്ണം, കൊടും വേനലിൽ വരണ്ട് വിണ്ടുകീറിയ ഭൂമിയുടെ ചാലുകളിൽ നനവിന്റെ തലോടൽ ഏല്പിക്കാനെന്നവണ്ണം, നാവ് നനയ്ക്കാനൊരു തുള്ളിവെള്ളത്തിനായി ഇലയുടെ കൈകൾ മുകളിലേക്ക് പ്രാർത്ഥനാപൂർവ്വം പൊക്കിപ്പിടിച്ച് തപസ്സനുഷ്ടിക്കുന്ന ചെടികൾക്ക് അനുഗ്രഹവർഷം ചൊരിയാനെന്നവണ്ണം, മഴയുടെ ആദ്യസ്പർശം ഭൂമിയും സർവ്വ ചരാചരങ്ങളും ഏറ്റുവാങ്ങുമ്പോൾ അവർ ഉണരുന്നു...

പ്രഥമചുംബനം പോലെയാണ് മഴയുടെ പ്രഥമസ്പർശവും. അതിന്റെ മാസ്മരികമായ ആർദ്രതയിൽ നിന്നുണരാൻ മടിച്ച് ഭൂമി പ്രണയാലസ്യത്തിന്റെ പുതുമഴഗന്ധം വമിപ്പിക്കുമ്പോൾ അവർ ഉണരുന്നു...

മഴയുടെ ആദ്യത്തെ തുള്ളി മണ്ണിന്റെ സുഷിരങ്ങളിലൂടെ ഊർന്ന് അവരുടെ ഗൃഹത്തിന്റെ വാതിൽക്കൽ പതിയെ മുട്ടുമ്പോൾ ഒരു പാടു നാളായി പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന അതിഥിയെ കണ്ട ആവേശത്തോടെ അവർ ഉണരുന്നു...

ദീർഘമായ കാത്തിരിപ്പിനൊരന്ത്യം കുറിക്കാൻ, ഇതുവരെ ഉപയോഗത്തിൽ വരാതിരുന്ന, ഒരു ഭാരമായി മാത്രം തോന്നിയിരുന്ന ചിറകുകൾ ഒന്നു കുടഞ്ഞു മിനുക്കി ജീവിതത്തെ അർത്ഥവത്താക്കുന്ന ഈ മുഹൂർത്തത്തിൽ ആൺ ഉറുമ്പുകൾ അരങ്ങേറ്റത്തിന് (ജീവിതത്തിന്റെ കലാശക്കൊട്ടിനും) തയ്യാറാകുന്നു.

ആദ്യത്തെ മഴ ഈറനണിയച്ച ആകാശത്തിലേക്ക് കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ഒരു പുതുമണവാളനായി തന്റെ കഴിവുകൾ തെളിയിക്കുന്ന ഒരു കന്നി പറക്കൽ. തന്റെ കൂട്ടിനകത്ത് ഇന്നോളം തന്നെ പോറ്റിയിരുന്ന ഉറുമ്പ് പണിക്കാർ (Worker Ants) അവരുടെ നിത്യവൃത്തികൾ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇത്രയും നാളത്തെ ഭക്ഷണത്തിനും പരിലാളനത്തിനും അവസാനമായി അവരെ നന്ദിയോടെ ഒരുനോക്ക് നോക്കി, രാജ്ഞിക്ക് തുണയേകാൻ, അവളുടെ പ്രണയചേഷ്ടകൾക്കിരയാകാൻ, ഒരു പുത്തൻതലമുറയെ വാർത്തെടുക്കാൻ ഒരുങ്ങിയിറങ്ങിയവൾക്ക് പൈതൃകത്തിന്റെ ഒരു വിത്ത് സ്നേഹത്തോടെ സമ്മാനമായേകാൻ, ജന്മം സഫലീകരിക്കാൻ ഉതകുന്ന കന്നിപ്പറക്കലിന് അവർ തയ്യാറെടുത്തു.

ഒരു ഉറുമ്പിൻ കൂട്ടിലെ ന്യൂനപക്ഷമാണ് പെണ്ണുങ്ങൾ - വിരലിലെണ്ണാവുന്നവർ, എങ്കിലും ഏറ്റവും നന്നായി ശുശ്രൂഷിക്കപ്പെട്ടവർ. തലമുറകളുടെ നിത്യതയെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ഏറ്റവും പ്രധാന കണ്ണികൾ. അവർ തങ്ങളുടെ ചിറകുകൾ കോതിമിനുക്കി ജീവിതത്തിന്റെ മറ്റൊരു അദ്ധ്യായത്തിലേക്ക് പറന്നുകയറാൻ തയ്യാറായിക്കഴിഞ്ഞു.

കുറേ നാളായിരുന്നിരിക്കണം, പുതിയ ഒരു ജീവിതത്തിന്റെ കിനാവുകൾ മനസ്സിൽ കുളിരുകോരിയിടാൻ തുടങ്ങിയിട്ട്. അകത്തെ കുളിരിന് അഭിവാദ്യമർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഇപ്പോഴിതാ പുറത്തും ഒരിളം കുളിര്, ഒരിളം കാറ്റ്. മഴപെയ്തുതോർന്ന ആകാശം ഒരു പറുദീസയായി മാടിവിളിക്കുമ്പോൾ എങ്ങനെയാണ് അനക്കമില്ലാതെ ഈ മാളത്തിലിരിക്കുന്നത്. മഴ സ്നേഹത്തോടെ സ്വർഗ്ഗങ്ങളിൽ നിന്നു കൊണ്ടുവന്ന ഈർപ്പം അവയുടെ ചിറകുകളെ ഇക്കിളിപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, പുറത്ത് വീശുന്ന ഇളം കാറ്റ് അകത്ത് കൊടുങ്കാറ്റാകുമ്പോൾ അവൾ കൂടുവിട്ടിറങ്ങുന്നു.

അടയിരുന്ന് വിരിയിച്ച അമ്മയും പോറ്റിവളർത്തിയ പണിക്കാരും അനുഗ്രഹങ്ങൾ ചൊരിഞ്ഞിരിക്കണം. ഒരു പുതുജീവിതത്തിന് കോപ്പുകൂട്ടുന്നവൾക്ക് എല്ലാ ഭാവുകങ്ങളും നേർന്നിരിക്കണം.

പുറത്തിറങ്ങിയ കന്യകമാർക്കൊപ്പം കൂടിനെ ആളൊഴിഞ്ഞ പൂരപ്പറമ്പുപോലാക്കി ചിറകുവിരിച്ച് ആൺ ഉറുമ്പുകളും കൂട്ടത്തോടെ കൂടുവിട്ടിറങ്ങുന്നു.

ഇനി കന്നിപ്പറക്കലിന്റെ, പ്രണയപ്പറക്കലിന്റെ (Nuptial Flight) ശുഭമുഹൂർത്തമാണ്.

ആദ്യം ആണും പെണ്ണും ആകാശവിസ്മയം അനുഭവിക്കുന്നു. അവർ പറക്കുന്ന പാതകളിൽ മറ്റ് ഉറുമ്പിൻ വർഗ്ഗങ്ങൾ കടന്നുവരാതിരിക്കാൻ, അവയുടെ വരും തലമുറകൾ കലർപ്പില്ലാത്തതാക്കാൻ ഫിറമോണുകൾ കൊണ്ട് അതിർത്തിവരച്ചിടുന്നു. ആ അതിർത്തിക്കുള്ളിൽ ഒരു പെണ്ണിനു പിറകെ ബാക്കി എല്ലാ ആണുങ്ങളും അവളെ വശീകരിക്കാൻ, തന്റെ കഴിവു തെളിയിക്കാൻ പ്രണയാഭ്യർത്ഥനയുമായി കൂടും.

അവൾ എന്നാൽ എളുപ്പം വഴങ്ങുന്നവളല്ല. ഓരോ ആണ് സമീപിക്കുമ്പോഴും അവൾ കുതറി മാറുന്നു, കളിയാക്കുന്നു, എന്നാൽ അവളുടെ നോട്ടങ്ങൾ അവനെ വീണ്ടും മാടി വിളിക്കുന്നു...

അവൻ നിർബന്ധിതനാണ്... കൂടുതൽ വ്യഗ്രതയോടെ, കൂടുതലാവേശത്തോടെ, അവളെ സമീപിക്കാൻ.... അവൻ നിർബന്ധിതനാണ് നന്നായി പറക്കാൻ, നന്നായി ആരോഗ്യമുള്ളവനാകാൻ...

അവൾ നിർബന്ധിതയാണ്... ജീവിതത്തിലൊരിക്കൽ, ഒരിക്കൽ മാത്രം കിട്ടുന്ന ഈ അവസരത്തിൽ അവളുടെ ലക്ഷ്യം മറക്കാതിരിക്കാൻ... ഏറ്റവും നല്ല ആണിൽ നിന്നു തന്നെ തന്റെ അടുത്ത തലമുറയുണ്ടാകണം... പ്രകൃതി അവളിൽ അർപ്പിച്ച പ്രതീക്ഷകൾ പാഴാകരുത്...
അവൾ നിർബന്ധിതയാണ് നല്ല ഉശിരുള്ള ആണിനെ തെരെഞ്ഞെടുക്കാൻ...

കേളികൾക്കൊടുവിൽ അവളെ ചേഷ്ടകൾ കൊണ്ട്, ആരോഗ്യം കൊണ്ട് തൃപ്തിപ്പെടുത്തിയ ആണ് അവളുമായി ഇണ ചേരുന്നു. ഒരു നിമിഷം മാത്രം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന പ്രക്രിയ. അതിശക്തമായി അവൻ അവളുടെയടുത്തേക്ക് പറന്നടുക്കുന്നു. ഈ ജന്മം എന്തിനുവേണ്ടിയായിരുന്നോ അത് നിറവേറുന്ന ഒരു നിമിഷം. തലമുറകളുടെ നിത്യതക്ക് വേണ്ടി പ്രകൃതി അവനെയാണ് വാഹകനായി തെരഞ്ഞെടുത്തത്. പ്രകൃതി അവന് കനിഞ്ഞേകിയ ഒരു വിത്ത് ഒടുവിൽ അവളുടെ അണ്ഡാശയത്തിലേക്ക് സർവ ശക്തിയുമുപയോഗിച്ച് അവൻ നിക്ഷേപിക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ലൈംഗികാവയവങ്ങൾ ദേഹത്തിൽനിന്നും പറിഞ്ഞു പോകും.

ഇനി അവന് അധികം ആയുസ്സില്ല...
അല്ലെങ്കിലും എന്തിനാണ് കൂടുതൽ ആയുസ്സ്? ജീവിതദശയിൽ ചെയ്തുതീർക്കേണ്ടതൊക്കെ ചെയ്തുകഴിഞ്ഞാൽ, അവതാരോദ്ദേശം സഫലമായാൽ, പിന്നെ അവതാരത്തിനെന്തു പ്രസക്തി?

നൂറുകണക്കിനോ ആയിരക്കണക്കിനോ വരുന്ന ആണുങ്ങളിൽനിന്ന് കുറച്ചെണ്ണത്തിനെ തെരഞ്ഞെടുത്ത് അവരുടെ ബീജങ്ങളെ ഏറ്റുവാങ്ങിയ പെണ്ണ് മണ്ണിൽ ഒരു പുതിയ സാമ്രാജ്യം കെട്ടിപ്പൊക്കാൻ ഒരു പുതിയ കുഴിയുണ്ടാക്കും.

ഈ ചിറകുകൾ ഇനി ഭാരമാകരുത്... അവ ഇനി ആവശ്യമില്ല... യുവത്വത്തിന്റെ ചുറുചുറുക്ക്, പാറി നടക്കാനുള്ള പൂതി, ഭ്രമാത്മകമായ ജീവിതം ഇതിനെല്ലാം അന്ത്യം കുറിക്കപ്പെട്ടു... കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ചില മണിക്കൂറുകളിൽ. 

ഇനി വേണ്ടത് ഒരമ്മയുടെ പക്വതയാണ്... ഇനി മക്കളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്കാണ് ചിറകുവിരിക്കേണ്ടത്... അതുകൊണ്ട് അവളുടെ ചിറകുകൾ പൊഴിച്ചുകളഞ്ഞ് പുത്തൻ പ്രതീക്ഷകളുമായി അവൾ പുതുതായി കുത്തിയ കുഴിയിലേക്ക് ഒരു പുതുകാൽ വയ്ക്കുന്നു.

ഇനി അവൾ ഒറ്റയ്ക്കാണ്... സഹായത്തിനുള്ളവരെ അവൾ സ്വയം ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കണം. അവളിടുന്ന ആദ്യത്തെ മുട്ടകൾ വിരിഞ്ഞ് വരുന്ന കുഞ്ഞുമക്കളെയൊക്കെ അവൾ പണിക്കാരാക്കുന്നു. ഒന്നോ രണ്ടോ വർഷമെടുക്കും ആദ്യത്തെ പണിക്കാർ രംഗപ്രവേശം ചെയ്യാൻ. അത്രവരെ അവൾ പുറം ലോകവുമായി ബന്ധപ്പെടില്ല... ഭക്ഷണത്തിന്റെ തരിപോലും അകത്ത് ചെല്ലില്ല... അവളുടെ ദേഹത്തെ ഊർജ്ജമുപയോഗിച്ചും, പചനപ്രക്രിയയെ നിയന്ത്രിച്ചും അവൾ കാത്തിരിക്കുന്നു... ഒരു നീണ്ട കാത്തിരിപ്പ്...

പിന്നെ വരുന്ന തലമുറകളും പണിക്കാർ തന്നെയാകുന്നു. അവൾക്ക് പുറത്തിറങ്ങേണ്ടതില്ല... എല്ലാം അവർ കൊണ്ടുവരും... ഭക്ഷണത്തെയും പുഴുക്കളെയും എല്ലാം...

ഒടുവിൽ ഇനി താൻ രംഗമൊഴിയേണ്ട നേരമായെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷത്തിൽ ആൺ മക്കളെയും പെണ്മക്കളെയുമുണ്ടാക്കി അവർ മറ്റൊരു കോളനിയുണ്ടാക്കാനുള്ള പ്രണയപ്പറക്കലിനു പുറപ്പെട്ടു എന്നുറപ്പു വരുത്തി, ഒന്നോ രണ്ടോ വർഷം കഴിഞ്ഞാൽ അവൾ വിടവാങ്ങുന്നു.

പരിണാമത്തിന്റെ രംഗവേദികളിൽ ബൾബുകളും കൃത്രിമപ്രകാശവും അവതരിക്കുന്നതിനു മുൻപ് ഈ മഴപ്പാറ്റകൾ ഇവിടെയൊക്കെ പറന്നുനടന്നിരുന്നു. അന്ന് അവയുടെ മാർഗ്ഗദർശിയായി വന്നത് സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ഒക്കെയായിരുന്നു. സൂര്യചന്ദ്രന്മാരുടെ പ്രകാശകിരണങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന കോണുകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞാണ് പോകേണ്ട ദിശയും മറ്റും ഈ ജീവികൾക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നത്. പരക്കം പായുന്ന വികസനത്തിന്റെ സമയമാപിനിക്കനുസരിച്ച് കുതിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ അവന്റെ രാത്രികളെ പകലാക്കാനും, പകലാക്കി പണിയെടുക്കാനും പണിയെടുപ്പിക്കാനും കൃത്രിമപ്രകാശസ്രോതസ്സുകൾ വികസിപ്പിച്ചു.

എന്നാൽ ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുന്ന പരിണാമത്തിന്റെ സമയമാപിനിക്കനുസരിച്ച് മാത്രം പയ്യെപ്പയ്യെ പുതുതലമുറകളിൽ നിലനില്പിന്റെ പുത്തനാശയങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന പ്രകൃതിയുടെ സൃഷ്ടിവേദികൾ മഴപ്പാറ്റകൾക്ക് പ്രകാശസ്രോതസ്സ് കൃത്രിമമാണോ അല്ലയോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനുള്ള കഴിവ് കൊടുത്തില്ല. അതുകൊണ്ട് ബൾബുകളെക്കണ്ട് തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന മഴപ്പാറ്റകൾ ബൾബിന്റെ പ്രകാശകിരണങ്ങളെ പിന്തുടരുന്നു. എന്നാൽ നന്നേ ചെറിയ സ്രോതസ്സുകളായതിനാൽ കിരണങ്ങളുടെ കോണുകളിൽ വളരെ വേഗം മാറ്റങ്ങളുണ്ടാകുന്നു. ഈ ത്വരിതമാറ്റം മനസ്സിലാകാതെ അവ ഭ്രാന്തമായി ആ ബൾബിനു ചുറ്റും പറക്കും.

ഇനി മാസ്മരികമായ ഒരു ഗന്ധത്തോടെ അവതരിക്കുന്ന പുതുമഴയെ വരവേൽക്കാൻ മഴപ്പാറ്റകൾ ആകാശത്ത് പാറിക്കളിക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് ലൈറ്റണച്ച് അവയുടെ പവിത്രമായ പ്രണയത്തിന്റെ മർമ്മരങ്ങൾക്ക് നിശ്ശബ്ദമായി കാതോർക്കാം. 

ശ് ശ്.... കാതോർക്കൂ...
നിങ്ങൾ കേൾക്കുന്നില്ലേ?
അവയുടെ ചിറകടികളിൽ ദൈവത്തിന്റെ കാലൊച്ച നിങ്ങൾ കേൾക്കുന്നില്ലേ?

കൂടുതലറിയാൻ:

1. The Ants, E O Wilson, 1990

2. The Insect Societies, E O Wilson, Harvard University Press, 1972
3. Kingdom of Ants, E O Wilson,  John Hopkins University Press, Baltimore, 2010
4. Ants Superorganisms of the world, Himendar Bharti, Science Reporter, March 2012
5. Nuptial Flight, Wikipedia

കാള പെറ്റു... ആ കയറിങ്ങെടുത്തേടീ....

ഈ കഥ നിങ്ങൾ കേട്ടിട്ടില്ലേ?

പണ്ടൊരു മരച്ചുവട്ടിൽ നമ്മുടെ കോഴിക്കുഞ്ഞ് മയങ്ങുകയായിരുന്നു. തൊട്ടടുത്ത തെങ്ങിൽ നിന്ന് ഒരു തേങ്ങ വലിയ ശബ്ദത്തിൽ അതിന്റെയടുത്ത് വീണു. ഞെട്ടിയുണർന്ന കോഴിക്കുഞ്ഞ് ആകാശം പൊട്ടിവീണതാണെന്നു കരുതി കാട്ടിലെ രാജാവിനെ വിവരമറിയിക്കാൻ പ്രാണനും കൊണ്ടോടി.

വഴിയിൽ കണ്ട താറാവ് ചോദിച്ചു "എങ്ങോട്ടാണോടുന്നത്?"

"നീയറിഞ്ഞില്ലേ, ആകാശം പൊട്ടിവീണുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. വേഗം രാജാവിനെ വിവരമറിയിക്കണം"

താറാവും പരിഭ്രമിച്ച് ഒപ്പം കൂടി.

വഴിയിൽ കണ്ട അരയന്നവും മുയലും ഇവരുടെ കൂടെക്കൂടി.

നാലുപേരും നിലവിളിച്ച് വരുന്നതുകണ്ട സൂത്രക്കാരനായ കുറുക്കൻ കാര്യമന്വേഷിച്ചു.

"ആകാശം പൊട്ടിവീണുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. വേഗം രാജാവിനെ വിവരമറിയിക്കണം", നാലുപേരും ഒറ്റശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു.

നാല് ഇരകളെ ഒരുമിച്ചുകിട്ടിയപ്പോഴുണ്ടായ ആനന്ദം കുറുക്കന്റെ വായിൽ വെള്ളമായി ഊർന്നു വന്നു.

വായിൽ വന്ന വെള്ളം പാടുപെട്ടിറക്കി കുറുക്കൻ പറഞ്ഞു, "രാജാവിന്റെ ഗുഹയിലേക്ക് ഒരെളുപ്പവഴിയുണ്ട്. ഇതാ, ഈ ഗുഹയിലൂടെ പോയാൽ ഒരു തുരങ്കമുണ്ട്. അതുവഴി നിമിഷനേരം കൊണ്ട് രാജാവിന്റെ ഗുഹയിലെത്താം." കുറുക്കൻ നാലുപേരെയും അവന്റെ ഗുഹയിലേക്ക് നയിച്ചു.

ഈ കഥ മലയാളിയുടെ പൊതുസ്വഭാവത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നിയത് യൂഫോർബിയ എന്ന ചെടിയെപ്പറ്റി വന്ന വാർത്ത കേട്ടപ്പോഴാണ്.

വിരൽതുമ്പ് കൊണ്ട് അറിവിന്റെ മഹത്തായ വലയിൽ (world wide web) സ്വൈരവിഹാരം നടത്തുന്ന ഏത് മലയാളിയാണാവോ ഇതാദ്യം കണ്ടത്? പണ്ട് 1995-ൽ തന്നെ ഈ ചോദ്യം ഇന്റർനെറ്റിന്റെ അസംഖ്യം വലയിഴകളിലൂടെ ചോദിക്കപ്പെട്ടതാണ്. എന്നാൽ മലയാളി ഇതിപ്പോഴാണ് കണ്ടത്...

യൂഫോർബിയ കാൻസറുണ്ടാക്കുമോ എന്നാണ് ചോദ്യം?
ആ ചെടിയുടെ പാൽ അകത്തുചെന്നാൽ അൾസറുകളുണ്ടാക്കുന്നതായി പഠനങ്ങളിൽ കാണുന്നു എന്നുത്തരം.

ഈ ചോദ്യവും ഉത്തരവും പുതുപ്പണക്കാരന്റെ അല്പത്തരത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെ നാടെങ്ങും പരത്താൻ ആ മലയാളി അവന്റെ സോഷ്യൽ മീഡിയ ബന്ധങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. അവന്റെ സോഷ്യൽ മീഡിയാ പൗരത്വം ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നു. ഈ വാർത്ത നാട്ടിലെങ്ങും കാട്ടുതീ പോലെ പരക്കുന്നു. കേട്ട പാടെ ആൾക്കാർ അടുക്കളയിലേക്ക് കത്തിയെടുക്കാനോടുന്നു....

നാം യൂഫോർബിയ ചെടി തിന്നാൻ ആടോ പശുവോ ഒന്നുമലെന്ന് ആലോചിക്കാറില്ല....

മലയാളിയെ കുറ്റം പറയരുത്...

ഡെറ്റോൾ എന്ന ദ്രാവകം വിഷമാണെന്നും, അത് ഉള്ളിൽ ചെന്ന് ലണ്ടനിൽ ഒരാൾ മരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും അറിഞ്ഞിട്ടും അവന്റെ വെള്ളാരങ്കല്ലു പാകിയ നിലം കഴുകാൻ അവൻ അതുപയോഗിച്ചു. അവന്റെ കുട്ടികളെ ആ വിഷം പൂശിയ നിലങ്ങളിൽ യഥേഷ്ടം വിഹരിക്കാനനുവദിച്ചു. അന്നൊന്നും രോഗഭീതി അവനുണ്ടായിരുന്നില്ല... കാരണം ഡെറ്റോൾ ഒരു ഉത്പന്നമാണ്....
തലയിൽ തേക്കുന്ന ഷാമ്പൂ മാർക്കറ്റിലിറങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് മുയലുകളുടെ കണ്ണിലുറ്റിച്ച് കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടോ എന്ന് പരിശോധിക്കും. കാഴ്ച പോകുന്നില്ലെങ്കിൽ മാത്രമേ അത് മാർക്കറ്റിലിറക്കാവൂ. അങ്ങനെ എത്രയെത്ര കുരുടൻ മുയലുകളുടെ ഉണ്ടാക്കിയാണ് അവന്റെ ഷാമ്പൂ മാർക്കറ്റിലെത്തുന്നത് എന്ന് അവൻ വേവലാതിപ്പെടാറില്ല... ആരെയും അറിയിക്കാറില്ല... കാരണം ഷാമ്പൂ ഒരു ഉത്പന്നമാണ്....
രാവിലെ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങാൻ നേരത്ത് അഞ്ചിഞ്ചുകനത്തിൽ ഇടുന്ന പുത്തൻ പൗഡറിന്റെ പിന്നിലെ കഥ അവനറിഞ്ഞാലും പുറത്ത് പറയില്ല. ആ പൗഡർ പുറത്തിറക്കുന്നതിന് മുമ്പ് കുരങ്ങന്മാരുടെ ദേഹത്ത് പൂശി അതിന് ചൊറിയെങ്ങാനും വരുന്നുണ്ടോ, അതിന്റെ രോമം കൊഴിയുന്നുണ്ടോ എന്നു പരീക്ഷിക്കണം. എന്നാലേ ഒരു പുതിയ പൗഡർ പുറത്തിറക്കാനാവൂ. രോമം കൊഴിഞ്ഞ, ചൊറിവന്ന എത്ര കുരങ്ങന്മാരെ ഉണ്ടാക്കി നിങ്ങളുടെ പൗഡർ എന്ന് പുറത്ത് പറയാറില്ല... കാരണം പൗഡർ ഒരു ഉത്പന്നമാണ്.

അങ്ങനെ എത്രയെത്ര ഉദാഹരണങ്ങൾ...

ഉത്പന്നമായാൽ എന്തുമാവാം... കാരണം ഉത്പന്നങ്ങളില്ലാതെ ജീവിക്കാൻ ഉപഭോക്തൃസമൂഹത്തിൽ സാദ്ധ്യമല്ല. എന്നാൽ പ്രകൃതിസ്നേഹം ഇല്ലാതെ തീർച്ചയായും ജീവിക്കാം എന്നതാണ് മലയാളിയുടെ നയം....

ഇനി യൂഫോർബിയയെക്കുറിച്ച്...

മഡഗാസ്കറിൽ വളർന്ന യൂഫോർബിയ വളരെ വേഗമാണ് ലോകത്തിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് പടർന്നത്. 2008 വ്യത്യസ്ത വർഗ്ഗങ്ങളുള്ള യൂഫോർബിയ എന്ന കുടുമ്പത്തിലെ ഒരംഗമാണ് നമ്മെ വലച്ചത്... യൂഫോർബിയ മിലി (Euphorbia Milii) എന്ന പുഷ്പിണി. യൂഫോർബിയ എന്ന കുടുമ്പം ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ പുഷ്പങ്ങളുടെ പട്ടികയിലെ നാലാം സ്ഥാനക്കാരാണ്. മിക്ക ചെടികളിലും ആൺപുഷ്പങ്ങളും പെൺപുഷ്പങ്ങളും ഒരുമിച്ചുണ്ടാകും (Monoecious). അഞ്ചടിയോളം വളരുന്ന ഇവയുടെ ഇലകൾ സ്പൈറൽ ആകൃതിയിൽ ക്രമീകരിച്ചിട്ടുണ്ടാകും എന്നതിലാണ് അവയുടെ ഗണിതസൗന്ദര്യം ഉള്ളത്. മുള്ളിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം അതിന്റെ വിഷാംശത്തെ വിളിച്ചോതുന്നു. മുള്ളിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യവും മുള്ളിന്റെ രൂപവും കൊണ്ടാവാം ക്രിസ്തുവിന്റെ മുൾകിരീടം (Crown of Thorns - Crown of christ) എന്ന പേര് അതിനു വന്നത്.

ഇതിന്റെ പാലിനാണ് വിഷാംശമുള്ളത്. അത് അകത്തുചെന്നാൽ ട്യൂമറുകളുണ്ടാക്കും എന്ന് പഠനങ്ങളുണ്ട്. ബ്രസീലിൽ ഗർഭിണികളായ എലികളിൽ നടത്തിയ പരീക്ഷണങ്ങളിൽ ഒരു കിലോഗ്രാം ശരീരഭാരത്തിൽ 125 മില്ലിഗ്രാം അകത്തുചെന്നാൽ ഭ്രൂണങ്ങളുടെ വളർച്ച മുരടിക്കുന്നതായി കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഒരു കിലോഗ്രാം ശരീരഭാരത്തിൽ 250 മില്ലിഗ്രാം ആണ് അകത്തുചെല്ലുന്നതെങ്കിൽ ഗർഭം അലസിപ്പോകുന്നതായും കണ്ടു. ഇതേ തോത് വച്ച് 60 കിലോ ഭാരമുള്ള ഒരു മനുഷ്യശരീരത്തിന് കുറഞ്ഞത് 7500 മില്ലിഗ്രാം (അഥവാ 7.5ഗ്രാം) അകത്തുകടന്നാൽ മാത്രമേ വിഷാംശമാകൂ. (മനുഷ്യന്റെയും എലിയുടെയും കണക്കുകൾ കൂട്ടിക്കുഴയ്ക്കുന്നത് ശാസ്ത്രീയമായി തെറ്റാണെന്നറിയാം).

ചില പ്രാരംഭ പഠനങ്ങളിൽ തൊലിപ്പുറത്ത് ചൊറിച്ചിലുണ്ടാക്കുന്നതായി പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഡെൽഗഡോവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ എലികളിൽ നടന്ന പഠനത്തിൽ ഒരു നിശ്ചിത അളവിലും കൂടുതലായാലേ ഇത് പ്രശ്നമാകുന്നുള്ളൂ എന്ന് കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്.

ഇതിന് ഗുണങ്ങളില്ലെന്നല്ല... ഇത് ഒച്ചുകളെ അകറ്റുന്നതിനുവേണ്ടി വ്യാപകമായി ഉപയോഗിച്ചുവരുന്നുണ്ട് (Molluscicide). ആഫ്രിക്കൻ ഒച്ച് കേരളത്തിന്റെ തീരത്ത് താണ്ഡവമാടിയപ്പോൾ നാം പരീക്ഷിച്ചുനോക്കിയില്ലെന്നേയുള്ളൂ....

അർബുദം ഉണ്ടാക്കുന്നു എന്ന് പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ചൈനക്കാരുടെ നാട്ടുവൈദ്യത്തിലും ആഫ്രിക്കക്കാരുടെ ഗോത്രവൈദ്യത്തിലും യൂഫോർബിയ ഒരു മരുന്നാണ്. അർബുദത്തിനും അൾസറിനും ഉള്ള മരുന്നായി അവരതുപയോഗിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ആയുർവേദത്തിലോ നാടൻ ചികിത്സയിലോ ഇതിനു മരുന്ന് കാണാതിരിക്കില്ല... കാരണം പ്രാചീനകാലത്ത് വൈദ്യം പഠിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ ഏർപ്പെടേണ്ട ഒരു അപ്രന്റീസു പണിയുണ്ട് ആട്ടിടയന്മാരുടെ കൂടെ കൂടി ചെടികളെക്കുറിച്ചു പഠിക്കൽ... ഉപയോഗമില്ലാത്ത ഒരു ചെടി കണ്ടുപിടിച്ച് അത് ദക്ഷിണയായി തരാൻ ആവശ്യപ്പെട്ട ഒരു ഗുരുവിന്റെ കഥയുമുണ്ട്... അതിൽ ശിഷ്യൻ ലോകം മുഴുവനലഞ്ഞും അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു ചെടി കണ്ടെത്താനാകാതെ ഗുരുവിന്റെയടുത്തെത്തിയ കഥ... ഇതൊക്കെ കൂട്ടിവായിച്ചാൽ ഈ യൂഫോർബിയയും ഒരു മരുന്നായി ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടാവണം.. തീർച്ച...

എന്നും വസന്തം പൂവിതിർത്താടണം എന്റെ വീട്ടുമുറ്റത്തും എന്ന് നിർബന്ധമുള്ള, പ്രകൃതിയോട് ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കണ്ണിയെങ്കിലും ബാക്കിയുണ്ടാകണം എന്നു ശഠിക്കുന്ന ഏതൊരുവന്റെയും വീട്ടുമുറ്റത്ത് പ്രകൃതിയുടെ സർവ്വ സൗന്ദര്യവും ആവാഹിക്കുന്ന ഒരു പൂന്തോട്ടമുണ്ടാകും. ആ പൂന്തോട്ടത്തിലേക്ക് വിരുന്നു വരുന്ന പൂമ്പാറ്റയും തുമ്പിയും തേനീച്ചയുമെല്ലാം അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ദൈവദീപ്തമായ നൈർമല്ല്യം വിരിയിക്കും. ചെടികൾക്ക് വെള്ളമൊഴിക്കുമ്പോൾ ഒരു പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ മുലയൂട്ടുന്ന അമ്മയുടെ ആനന്ദമുണ്ടാകും അവന്റെ കണ്ണിലും. അവൻ സല്ലപിക്കുന്നുണ്ടാകും പലപ്പോഴും, പുറമെ കാണുന്നവൻ ഭ്രാന്തെന്ന് സംശയിക്കവിധം... അവൻ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ട് ആ ചെടികളെയും പൂക്കളെയും പൂമ്പാറ്റകളെയും... പ്രണയം തുടികൊട്ടിപ്പാടുന്നത് മരച്ചോട്ടിലിരുന്ന് സൊറപറയുന്ന കാമുകീകാമുകന്മാരുടെ ഹൃദയത്തിലല്ല. മറിച്ച് പൂക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്ന പൂന്തോട്ടക്കാരന്റെയും മണ്ണിനെയും ചെടികളെയും സ്നേഹിക്കുന്ന കർഷകന്റെയും ഉള്ളിലാണ്.

ഈ പാവങ്ങളുടെ മുന്നിലേക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട സോഷ്യൽ നെറ്റ് വർക്കുകാരാ, നീ അശനിപാതം പോലെ പാതിവെന്ത അറിവ് വിളമ്പരുത്... നീ തകർക്കുന്നത് കേവലം ഒരു ചെടിയെയല്ല, മറിച്ച് പ്രകൃതിയോട് ബന്ധപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രധാന കണ്ണിയെയാണ്. നിന്റെ മുറിവൈദ്യം മലിനമാക്കുന്നത് കേവലമൊരു പൂന്തോട്ടത്തെയല്ല, നമ്മുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥയെയാണ്.

PS: യൂഫോർബിയയുടെ പ്രശ്നത്തിലേക്ക് ശ്രദ്ധ ക്ഷണിച്ച വത്സൻ പിലിക്കോടിനും പോസ്റ്റിടാൻ പ്രേരണയായ ചന്ദ്രേട്ടനും മണികണ്ഠൻ മാഷിനും പ്രത്യേകം നന്ദി...

കൂടുതലറിയാൻ:-

1. Wikipedia
2. Absence of Tumor promoting activity of Euphorbia Milii latex on the mouse back skin, Delgad I F et.al,  Toxicological Letters, November 2003, Vol 30; 145(2)  - 175 - 80
3. Study of embryofeto toxicity of crown of thorns latex, a natural molluscicide - C A M Souza et.al, Brazilian Journal of Medical and Biological Research, November 1997, Vol 30 No:11

പടിയിറങ്ങിയ മണവാട്ടി

പടിഞ്ഞാറ്റയിൽ (പൂജാമുറി) നിന്ന്  "ഭഗവതിയമ്മേ കാത്തോളണേ" എന്ന മുത്തശ്ശിയുടെ വിളി കേൾക്കാൻ ഭഗവതിയമ്മയുണ്ടായിരുന്നോ എന്നെനിക്കറിയില്ല.

പക്ഷെ അവളുണ്ടായിരുന്നു... കിണ്ടിയുടെ വാലിന്റെ തുമ്പത്ത്...

"കോത്ത്... കൊത്ത.... കൊത്ത... കൊത്" എന്ന് ചിലച്ചുകൊണ്ട്.

ഭഗവതിയമ്മ അവളുടെ വായിൽക്കൂടി ചൊരിഞ്ഞ അനുഗ്രഹങ്ങൾ പലപ്പോഴും പ്രാർത്ഥനയോടുള്ള കൊഞ്ഞണംകുത്തലായാണ് ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നിയത്.

സന്ധ്യാസമയത്ത് പടിഞ്ഞാറ്റയിൽ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്ന് നാമം ജപിക്കുമ്പോൾ കൂടെ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അവളുമുണ്ടായിരുന്നു... ചിലപ്പോൾ ചെമ്പരത്തിപ്പൂക്കളുടെയരികിൽ, ചിലപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മടിയിൽ...

മനുഷ്യനോട് സംവദിക്കാനുള്ള പ്രകൃതിയുടെ ഒരു ദ്വിഭാഷിയായി മണവാട്ടി പടിഞ്ഞാറ്റയിലെ തണുപ്പിൽ, അതിന്റെ ഈർപ്പത്തിൽ സുഖം പൂണ്ടിരുന്നു.

ഞങ്ങളെപ്പോലെത്തന്നെ അവൾക്കുമുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം തറവാടിന്റെ മേൽ അവകാശം...

"നാലുകാലുള്ളൊരു നങ്ങേലിപ്പെണ്ണിനെ കോലുനാരായണൻ കട്ടോണ്ടു പോയി..." 

എന്നിങ്ങനെയുള്ള കുട്ടിക്കാലത്തെ കളിപ്പാട്ടുകളിൽ പോലും അവൾ കടന്നുകൂടി...

ഇത്തവണ അവളെക്കുറിച്ചാണ്....

മണവാട്ടിയെക്കുറിച്ച്.... നങ്ങേലിയെക്കുറിച്ച്....

പടിയിറങ്ങിയ മണവാട്ടി*

Fungoid Frog (Hylarana Malabarica)

Photo Courtesy: Ravindra Sonawane

ഒന്ന് ഭയപ്പെടുത്തിയാൽ രൂക്ഷമായ ഫംഗസ്സിന്റെ ഗന്ധം വമിപ്പിക്കുന്നതുകൊണ്ടാവണം, ഭയപ്പെടുത്തലിന്റെ, പ്രകൃതിവിഭവങ്ങളുടെ ചൂഷണത്തിന്റെ തത്ത്വശാസ്ത്രം ഉരുവിട്ടുപഠിച്ച സായിപ്പിന്റെ നാവിൽ നിന്ന് Fungoid Frog എന്ന പേര് ഇവൾക്ക് വീണത്. ചെമ്പ് നിറത്തിലുള്ള പുറവും കറുപ്പ് കുത്തുകളുള്ള വശങ്ങളുമുള്ള ഇവളെക്കാൾ സൗന്ദര്യമുള്ള മറ്റൊന്നും തവളകളുടെ വംശത്തിലില്ലെന്ന് കവിത്വമുള്ള ഏതോ സൗന്ദര്യോപാസകൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോളാണ് 'മണവാട്ടി' എന്ന പേരു വന്നത്. പ്രകൃതിയുടെ സൗന്ദര്യത്തെ മനസ്സിലാവാഹിച്ച, സുന്ദരമായതെല്ലാം ആസ്വദിക്കാനുള്ളതാണെന്ന് തീരുമാനിച്ച് അവന്റെ വീട്ടിലും ഈ മണവാട്ടിക്ക് സ്ഥാനം കൊടുത്ത പൂർവികന്റെ മനസ്സിനെ അഭിവാദ്യം ചെയ്യാതെ വയ്യ.

കറുത്ത മേഘങ്ങൾ ആകാശത്തുരുണ്ടുകൂടി അന്തരീക്ഷത്തെ ആർദ്രമാക്കുമ്പോൾ; മണ്ണിനടിയിൽ വേനലിന്റെ കാഠിന്യത്തിൽ മനം നൊന്ത് സുഷുപ്തിയിലാണ്ട വിത്തുകൾ പൊട്ടിമുളച്ച് ഇളം തലപ്പുകൾ പുറത്തിട്ട് മഴയെ വരവേൽക്കുമ്പോൾ; ഇലകളുടെ തുമ്പത്തുനിന്ന് തൂങ്ങിവീഴുന്ന മഴത്തുള്ളി ചെറുനീർച്ചാലുകളിൽ താളം പിടിക്കുമ്പോൾ ഈ തവളകളുടെ നെഞ്ചിൽ പ്രണയം തുടികൊട്ടിത്തുടങ്ങുന്നു. ഇവയുടെ പ്രണയകേളികൾ നടമാടുന്ന രംഗവേദികളായ നെൽ വയലുകൾ "കോത്ത്... കൊത്ത.... കൊത്ത... കൊത്" എന്ന പ്രണയഗാനത്താൽ മുഖരിതമാവും. ഇതുകേട്ട വയലിന്റെ രോമാഞ്ചമാകുമോ നെൽതലപ്പുകളായി മണ്ണിലെഴുന്നേറ്റ് നിൽക്കുന്നത്?

കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന വയലിലെ ജലത്തിൽ മുട്ടകൾ നിക്ഷേപിച്ചാൽ മൂന്ന് മാസം കൊണ്ട് തവളക്കുഞ്ഞുങ്ങൾ കരകയറും. ഈ മൂന്ന് മാസക്കാലയളവിൽ പ്രകൃതിയുടെ മാസ്മരികഭാവങ്ങൾ നടമാടുന്ന സൃഷ്ടിപ്രക്രിയയിൽ നെൽ വയലുകൾ പുളകം കൊള്ളും. ഇടതൂർന്ന പുൽതലപ്പുകളിലൂടെ ദീർഘവൃത്താകൃതിയിലുള്ള തലകളും നീണ്ട വാലുകളുമുള്ള ചാരനിറക്കാരായ വാൽമാക്രികൾ ചെറുസസ്യങ്ങളെയും പ്ലാംഗ്ടണുകളെയും മറ്റും ഭക്ഷിച്ച് തത്തിക്കളിക്കും.[1,2,3]

Photo Courtesy : Vishal Bhave

കരകയറിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഈർപ്പം തേടിയുള്ള യാത്രയാണ്. 20-30 ഡിഗ്രി സെൽഷിയസ് താപനിലയിലും 50-75% ആപേക്ഷിക ആർദ്രതയിലും നിലനിൽക്കുന്ന മേച്ചിൽപ്പുറങ്ങൾ തേടിയുള്ള യാത്ര, സ്വാഭാവികമായും അതിനെ എത്തിച്ചത് ചാണകം മെഴുകിയ ഇരുണ്ട പടിഞ്ഞാറ്റകളിലേക്കാണ്. തീർത്ഥമായി സങ്കല്പിച്ച് ദേവനു നിവേദിച്ച പിച്ചളക്കിണ്ടിയിലെ ജലത്തിന് മണവാട്ടിത്തവളയുടെ ഗന്ധമുണ്ടായത് സ്വാഭാവികം.

പരിഷ്കാരം തലയ്ക്കുപിടിച്ച മലയാളി അവന്റെ നിലങ്ങളെ സിമന്റിട്ട് കാവിപുതപ്പിച്ചപ്പോൾ, രാജസ്ഥാനിലെ മരുഭൂമിയിൽനിന്ന് ഖനനം ചെയ്തെടുത്ത വെള്ളാരംകല്ലുകൾ പാകിയപ്പോൾ, പടിയിറങ്ങിപ്പോയ മണവാട്ടിയോടൊപ്പം "നിന്നെ സൽക്കരിക്കാത്തിടത്ത് എനിക്കെന്ത് കാര്യം" എന്ന് പറഞ്ഞ് ദേവനും പടിയിറങ്ങിക്കാണണം.

പ്രകൃതിവിഭവങ്ങൾ നമുക്കുമാത്രമുപയോഗിക്കാനുള്ളതാണെന്നും പ്രകൃതി ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടാനുള്ളതാണെന്നുമുള്ള വ്യവസായവൽക്കരണത്തിന്റെ, സായിപ്പിന്റെ, പാഠങ്ങൾ അവനെക്കാൾ നല്ലവണ്ണം ബോധ്യപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാവണം വെറിപിടിച്ച് നാം നെൽ വയലുകളൊക്കെ നികത്തിയത്. "ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യ" എന്നാക്രോശിച്ച് സായിപ്പിനെ കടൽ കടത്തി നാം സ്വതന്ത്രരായി എന്നഭിമാനിക്കുമ്പോഴും മാനസികമായി നാം ഇന്നും അവന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അടിമകളായി സന്തുഷ്ടരാണ്. പ്രകൃതിയോട് പോരടിച്ച് കണ്ടെത്തേണ്ടിയിരുന്ന അവന്റെ ഉപജീവനമാർഗ്ഗം സമശീതോഷ്ണ മേഖലയിൽ ജീവിക്കുന്ന നമുക്ക് ഉചിതമാർഗ്ഗമല്ലെന്ന തിരിച്ചറിവ് നമുക്കില്ലാതെപോയി. സായിപ്പിനെക്കാൾ ഒരുപടി ഉയർന്ന "പഷ്ട് സായിപ്പ്" ആയി നാം തരം താഴുകയാണുണ്ടായത്.

ഈ പുത്തൻ അടിമത്തത്തിൽ അന്ധമായ നമ്മുടെ കണ്ണുകൾക്ക് പൂനെ നഗരത്തിലെ തവളകളുടെ എണ്ണത്തിലുണ്ടായ അഭൂതപൂർവ്വമായ കുറവ് ഒരു കാഴ്ച്ചയാകുന്നില്ല.[4] തവളകളുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥിതി തകരുന്നതാണ് ഈ കുറവിന് കാരണമെന്ന കണ്ടെത്തലും നമുക്ക് പാഠമാകുന്നില്ല. സ്വാഭാവികമായുണ്ടായ കുളിർമയുള്ള മരങ്ങൾ വെട്ടിനശിപ്പിച്ച് ചൂടുള്ള റബ്ബർ മരങ്ങൾ വെച്ചുപിടിപ്പിച്ചപ്പോൾ തവളുകളുടെ എണ്ണത്തിലുണ്ടായ ഭീമമായ കുറവിന്റെ അനുഭവപാഠങ്ങൾ കീരിപ്പാറയും മരമലയും വിളിച്ചുപറഞ്ഞപ്പോൾ റബ്ബറിന്റെ കമ്പോളവിലയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരുന്ന നമ്മുടെ കാതുകൾക്ക് കേൾവിയുണ്ടായിരുന്നില്ല.[5]

തവളകളുടെ ലോലമായ ചർമ്മം കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനങ്ങൾക്ക് പാകപ്പെട്ടതല്ല. ഈർപ്പത്തിലെ, ഊഷ്മാവിലെ വ്യതിയാനങ്ങളെല്ലാം സഹിക്കാവുന്നതിനുമപ്പുറത്തായാൽ അവ ചത്തൊടുങ്ങുന്നു. തവളകളുടെ എണ്ണമാണ് ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ പാരിസ്ഥിതിക ആരോഗ്യത്തിന്റെ അളവുകോലെന്നത് "വീട്ടിൽ തവളയുണ്ടാകുന്നത് അശ്രീകരമാണ്" എന്ന് കരുതുന്ന പുത്തൻ പണക്കാർക്ക് പഠിയാത്ത പാഠമാണ്.[5]

IUCN - ന്റെ ഉന്മൂലനഭീഷണി നേരിടുന്ന ജീവികളുടെ ചെമ്പട്ടികയിൽ (Red List) ഭീഷണി നേരിടാത്ത ഗ്രൂപ്പിലാണ് മണവാട്ടി ഇന്ന്.[7] എന്നാൽ 2012-ൽ IISER പൂനെയിലെ ശാസ്ത്രജ്ഞർ വടക്കൻ പശ്ചിമഘട്ടത്തിൽ നടത്തിയ വിപുലമായ പഠനങ്ങളുടെ[6] വെളിച്ചത്തിൽ മണവാട്ടി തവളകളിൽ തന്നെ ആറോളം വ്യത്യസ്ത വർഗ്ഗങ്ങളുണ്ടെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. നാം മണവാട്ടി എന്ന് പേരിട്ടു വിളിക്കുന്നത് ഒരു വർഗ്ഗസമൂഹത്തെയാണെന്നാണ് അവരുടെ വിലയിരുത്തൽ. ഈ പഠനം വിരൽചൂണ്ടുന്നത് ഇവയുടെ ജനസംഖ്യയുടെ പുനർ നിർണ്ണയത്തിലേക്കും ചെമ്പട്ടികയിൽ മണവാട്ടിയുടെ സ്ഥാനത്തിന്റെ പുന:പരിശോധനയിലേക്കുമാണ്.

അത് സംഭവിച്ചാൽ സമശീതോഷ്ണ ഏഷ്യയിലെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ തവളകളുള്ള പശ്ചിമഘട്ട സംരക്ഷണത്തിലേക്കും "മണവാട്ടി"യുടെ സംരക്ഷണത്തിലേക്കുമുള്ള ദിശാബോധത്തിൽ പുത്തനുണർവ്വുണ്ടാകും. പശ്ചിമഘട്ടത്തെ മണ്ണിന്റെ പടുകൂറ്റൻ കൂനയായും പാറയുടെ കൂമ്പാരമായും കാണുന്ന മാഫിയകൾക്ക് കൂച്ചുവിലങ്ങിടാൻ, സംരക്ഷണപ്പോരാളികൾക്ക് വീര്യം പകരുന്ന നയരൂപീകരണത്തിലേക്ക് സർക്കാരുകളെ പ്രേരിപ്പിക്കാൻ, ലോക പരിസ്ഥിതി സംഘടനകളുടെ ഇടപെടലുകൾക്ക് കഴിയുമാറാകട്ടെ എന്ന ശുഭപ്രതീക്ഷയോടെ....

* മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ (പുസ്തകം 91, ലക്കം 33) വന്ന വീരാൻകുട്ടിയുടെ "അപരിചിതം" എന്ന കവിത ഈ പോസ്റ്റിന് പ്രചോദനമായിട്ടുണ്ട്....

കൂടുതലറിയാൻ:


1. R.J.Ranjit Daniels, Amphibians of Peninsular India,  University Press, 2005

2. Chari.V.K, A description of the hitherto undescribed tadpole of, and some field notes on the fungoid frog, Ranan Malabarica, Journal of Bombay Natural History Society, Vol.59 (71-76)

3. S.K.Saidapur, Behavioral ecology of Anuran Tadpoles: The Indian Scenario, Proc. of Indian National Science Academy, 2001

4. A.D.Padhye, Mukul Mahabaleshwarkar, Amphibian decline in Pune city, April 2002, Zoos print journal

5. R.J.Ranjit Daniels, The problem of conserving amphibians in the western ghats, Current Science, 1991, 60(11)

6. Anand Padhye, Anushree Jadhav, Manawa Diwekar, Neelesh Dahanukar, Population variations in the Fungoid Frog from northern western ghats of India, IISER Pune, 2012

7. Biju S.D, S.Dutta, R.Inger, Hylarana Malabarica, IUCN Redlist of Threatened species, 2004

മണ്ടപ്രേക്കന്റെ തിരോധാനം

പ്രീഡിഗ്രി രണ്ടാം വർഷം...

പയ്യന്നൂർ കോളേജിന്റെ സുവോളജി ലാബ്...

ക്ലോറോഫോമിന്റെ മനം മടുപ്പിക്കുന്ന മണത്തിന്റെ ആലസ്യത്തിൽ മേശയുടെ മുന്നിൽ വിശ്രമിക്കുന്ന കഥാപാത്രം. അവനെ ഇന്ന് ജീവനോടെ കശാപ്പുചെയ്യും.

ഞാനാണ് ആരാച്ചാർ.

ആയുധങ്ങൾ എന്റെ ഡിസക്ഷൻ ബോക്സിൽ സുരക്ഷിതം.

ജയരാജൻ മാഷ് നിർദ്ദേശങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി പറയുന്നു. "തവളയെ മെല്ലെ പിടിക്കുക. നിങ്ങൾ ശരീരം മുറിച്ചുതീരും വരെ അവൻ ഉണരില്ല... പിന്നെ ഉണർന്നിട്ടും കാര്യമില്ല..." തുടങ്ങിയ നിർദ്ദേശങ്ങൾ കഥാപാത്രം കേട്ടോ എന്നു സംശയം... അവന്റെ (അതോ അവളുടെയോ?) നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടിയപോലൊരു തോന്നൽ (അതോ എന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പാണോ കൂടിയത്?).

ഏതായാലും കർമ്മം തുടങ്ങി. ആദ്യമുണ്ടായിരുന്ന ഞെട്ടലും പരിഭവവും ഒക്കെ മാറി വിദഗ്ദ്ധനായ ഒരു കശാപ്പുകാരനായി ഞാനും മാറി. അപ്പോഴാണ് ആ അദ്ഭുതം കണ്ടത്. എന്റെ തവള ഗർഭിണിയാണ്. അതെ... അവളുടെ അടിവയറ്റിൽ വളരുന്നുണ്ട്... സാമാന്യം നല്ല വളർച്ചയെത്തിയിരിക്കുന്നു... എന്റെ ബോധം മറയുന്നുണ്ടോ?... ഏയ്... ഇല്ല...

ടി.പി.എസ് എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്ന ശ്രീധരൻ മാഷ് കശാപ്പുമേശകൾക്കിടയിലൂടെ ഉലാത്തുന്നു. സഹായത്തിനായി കൈ പൊക്കി... കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ മാഷ് ചിരിച്ചു. "നിന്നെയേല്പിച്ചപ്പോൾ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലായിരുന്നല്ലോ... ഇത്ര പെട്ടെന്ന് പണി പറ്റിച്ചോ?"

ലാബിലെങ്ങുമുയരുന്ന കൂട്ടച്ചിരികൾ...

ഞാനെന്ന കുറ്റവാളി...

ഒരു തവളയുടെ ഗർഭത്തിന്റെ ഉത്തരവാദി...

എന്തു ചെയ്യും...

ടി.പി.എസ് വിശദീകരണമാരംഭിച്ചപ്പോഴാണ് എനിക്കു ശ്വാസം നേരെ വീണത്. തവളകൾ മുട്ടകളിട്ടാണ് വംശവർദ്ധനവ് നടത്തുന്നത്. അവ ഗർഭം ധരിക്കാറില്ല. എന്നാൽ ചില തവളകൾ മറ്റു തവളകളെ തിന്നാറുണ്ട്... ഇവിടെ അതാണ് സംഭവിച്ചത്...

ഹാവൂ....

എന്റെ നെടുവീർപ്പിന്റെ ശബ്ദം ഒരല്പം കൂടിപ്പോയതുകൊണ്ടാവണം വീണ്ടും കൂട്ടച്ചിരി ഉയർന്നത്... ആശ്വാസത്തോടൊപ്പം ആ തവളയോട് എനിക്ക് പകയുമുണ്ടായി... തവളഭോജിയായ തവള... നരഭോജികളെപ്പോലെത്തന്നെ വെറുക്കപ്പെടേണ്ടവൾ... ഞാനാണതിന്റെ ആരാച്ചാർ... എനിക്ക് അഭിമാനം തോന്നി...

കാലമേറെ കഴിഞ്ഞപ്പോളാണ്, അറിവിന്റെ നഭോമണ്ഡലങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കവെ, എല്ലാ ജീവജാലങ്ങൾക്കും ഈ ഭൂമിയിൽ അതിന്റെതായ ധർമ്മം നിറവേറ്റാനുണ്ടെന്നും മനുഷ്യന്റെ നിലനില്പിന് എല്ലാ ജീവിവർഗ്ഗങ്ങളും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണെന്നുമുള്ള തിരിച്ചറിവുണ്ടാകുന്നത്.

കാലമേറെക്കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് മാധവ് ഗാഡ്ഗിലിന്റെ ഈ കവിതയുടെ അർത്ഥം മനസ്സിലായത്.

"വനാന്തരങ്ങളിലെ അരുവികളിൽ

തത്തിക്കളിക്കുന്ന മീനുകളിലും

ചാടിക്കളിക്കുന്ന തവളകളിലും

നമ്മുടെ വേരുകൾ ആഴ്ന്നിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ആകാശനീലിമയിൽ

പാറിക്കളിക്കുന്ന പറവകളിലും

മൂളിപ്പറക്കുന്ന തുമ്പികളിലുമാണ്

നമ്മുടെ ശാഖകൾ പടർന്നിരിക്കുന്നത്."

ഒരു കാലത്ത് കേരളത്തിലെ കോളേജുകളിലെ ലാബുകളിൽ പ്രിയപ്പെട്ട പഠനവസ്തുവായി, കേരളത്തിന്റെ വയലുകളിൽ എങ്ങുമുള്ള അന്തേവാസിയായി, വിദേശ തീന്മേശകളിൽ കടിച്ചുവലിക്കാൻ കാലുകൾ കയറ്റിയയക്കപ്പെടുന്നതിൽ മുമ്പനായി രംഗം വാണിരുന്ന മണ്ടപ്രേക്കനെക്കുറിച്ചാണിക്കുറി (Indian Bullfrog - Hoplobatrachus Tigerinus) പൊതക്കൻ തവള എന്നു ചിലയിടങ്ങളിൽ വിളിക്കുന്നു.

മണ്ടപ്രേക്കന്റെ തിരോധാനം

 

മലയാളിയുടെ മഴയോർമ്മകൾ ചിറകുവിരിക്കുന്നത് മണ്ടപ്രേക്കന്റെ സംഗീതക്കച്ചേരിയിലാണ്. മഴയുടെ സ്പന്ദനമറിയാവുന്ന മണ്ടപ്രേക്കന്റെ മഴവിളി ഇണയെ ആകർഷിക്കാനുള്ള പ്രണയവിളിയുമാണ്. മണ്ടപ്രേക്കനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മഴയും പ്രണയവും പരസ്പരബന്ധിതമാണ്, പരസ്പരപൂരകവുമാണ്.

ആകാശത്ത് മേഘങ്ങളുരുണ്ടുകൂടുമ്പോൾ, മഴയുടെ വരവറിയിക്കാൻ അന്തരീക്ഷത്തിൽ വിങ്ങുന്ന ചൂട് നിറയുമ്പോൾ, ആ ചൂടിനെ തണുപ്പിക്കാനെന്നവണ്ണം ഒരു നേർത്ത തെന്നൽ മരങ്ങളുടെ ചില്ലകളിൽ കളകളാരവം മുഴക്കുമ്പോൾ, മേഘക്കീറുകൾക്കിടയിലൂടെ സൂര്യന്റെ അന്ത്യകിരണവും കൺചിമ്മിവിടവാങ്ങുമ്പോൾ... 

എങ്ങനെയാണ്.... 

എങ്ങനെയാണ് പ്രണയം പൂത്തുലയാതിരിക്കുന്നത്?... 

എങ്ങനെയാണ് പ്രിയതമയ്ക്കായി ഒരു വരിയെങ്കിലും പാടാതിരിക്കുന്നത്?...
"പ്രേകോം, പ്രേകോം.... ക്രോം, ക്രോം..."

പ്രണയം പെയ്തിറങ്ങുമ്പോൾ ഒരു സമൂഹമാകെ പ്രണയാതുരമാകും. പ്രണയത്തിന്റെ ഒരേകാന്ത ഗാനത്തിനു പകരം ഒരു സമൂഹ ഗാനമേള തന്നെ അരങ്ങേറും. സാധാരണയുള്ള കാക്കിയും പച്ചയും കലർന്ന നിറം മാറി പ്രണയത്തിന്റെ മഞ്ഞ നിറമണിയുന്ന മണ്ടപ്രേക്കന്റെ ശബ്ദാവയവത്തിന്  നീലനിറമാകും. പ്രണയത്തിന്റെ നിറം ചുവപ്പാണെന്നു പറഞ്ഞവനാരാണാവോ?

ഒരു കാമുകന്റെ ആർദ്രമായ വിളിയിൽ ആകൃഷ്ടയാകുന്ന പെൺ തവള അവന്റെ സാമീപ്യത്തിനായി, അവന്റെ മണത്തിനായി, അവന്റെ ഒരാലിംഗനത്തിനായി മുട്ടിയുരുമ്മി നിൽക്കാനായി അരികിലെത്തും. പ്രണയചേഷ്ടകൾക്കൊടുവിൽ അവൾ മുട്ടകളിടും. കൊച്ചു മഴച്ചാലുകളിലോ താത്കാലികമായി വെള്ളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്നിടത്തോ നിക്ഷേപിക്കുന്ന മുട്ടകൾ ആദ്യം വെള്ളത്തിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുമെങ്കിലും ക്രമേണ താഴ്ന്നു തുടങ്ങും.

Mounting Bullfrog - Photo Credit: Yuvaraj Patil

6-21 ദിവസത്തെ കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ മീൻ പോലെ നീന്തിക്കളിക്കുന്ന കൊച്ചു വാൽ മാക്രികൾ വെള്ളത്തെ കോരിത്തരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തുവരും. ആ മുട്ടകൾ വിരിഞ്ഞ് പുറത്തുവരുന്ന പൊന്നോമനകൾ - വാൽമാക്രികൾ- ആൽഗകളെയും മറ്റും തിന്ന് ജീവിക്കും. മണ്ടപ്രേക്കന്റെ വാൽമാക്രികൾ കൊതുകിന്റെ കൂത്താടികളെയും തിന്നും (മറ്റു തവളകളുടെ വാൽമാക്രികളിൽ ഇത് നിരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല). ഒരു പെൺ തവള ഒരു സമയം ശരാശരി 20000 മുട്ടകൾ ഇടും. അവയിൽ എല്ലാ മുട്ടകളും തവളകളാകാറില്ലെങ്കിലും അവ കൊതുകുനിർമ്മാർജ്ജനത്തിൽ നമ്മെ എത്രമാത്രം സഹായിച്ചിരുന്നു എന്ന് ഊഹിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ.

മണ്ടപ്രേക്കന്റെ ശത്രുക്കളിൽ പ്രധാനി മനുഷ്യനാണ്. (നമ്മൾ പണ്ടു പഠിച്ച ജീവശാസ്ത്രത്തിൽ മനുഷ്യനെ ഒരു ജീവിയുടെയും ശത്രുവായി പഠിച്ചിട്ടില്ല. സത്യത്തിൽ നാം എല്ലാ ജീവികളുടെയും ശത്രുവല്ലെ?). അവയുടെ വംശത്തിനു ഭീഷണിയാകുന്ന മനുഷ്യന്റെ ചെയ്തികൾ പലതാണ്. കേരളത്തെക്കുറിച്ച്, കേരളത്തിന്റെ പ്രകൃതിയെക്കുറിച്ച് വാതോരാതെ പ്രസംഗിക്കുന്ന മലയാളിയുടെ പ്രകൃതിസ്നേഹം പ്രകൃതിരമണീയമായ ഫോട്ടോകൾ എടുക്കുന്നതിലും ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാടെന്ന് ബെഡായി പറഞ്ഞു നടക്കുന്നതിലും ഒതുങ്ങുന്നു. വയലുകൾ നികത്തപ്പെടുന്നതും കുന്നുകൾ ഇല്ലാതാവുന്നതുമൊന്നും അവന്റെ കണ്ണിൽ കാഴ്ചകളാകാത്തത് പ്രകൃതിയോട് ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ സ്നേഹം തീരെയില്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ്. വയൽ നികത്തി വീടു പണിഞ്ഞവർ തുരത്തിയോടിച്ചത് മണ്ടപ്രേക്കന്റെ വംശത്തെയാണ്. അത്തരക്കാർക്ക് കൊതുകിന്റെ എണ്ണം പെരുകുമ്പോൾ പരാതിപറയാൻ ധാർമ്മികമായി അവകാശമില്ല.

ഓരോ മഴക്കാലത്തും കൊതുകുനിർമ്മാർജ്ജനം എന്ന പേരിൽ ഫണ്ടുകൾ ചെലവിടാൻ ഗ്രമങ്ങളിലെല്ലാം "കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന ജലം കൊതുകിന്റെ വാസസ്ഥലം" എന്നൊക്കെ ബോർഡിൽ എഴുതിപ്പിടിപ്പിച്ച് പാവം ജനത്തെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുന്ന ആരോഗ്യവകുപ്പാണ് മണ്ടപ്രേക്കന്റെ മറ്റൊരു ശത്രു.

കൊതുക് നിർമ്മാർജ്ജനത്തിന്റെ പേരിൽ കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന വെള്ളത്തിൽ മണ്ണെണ്ണയൊഴിച്ചും മരുന്നു തെളിച്ചും, കൊതുകിന്റെ കൂത്താടികളെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചും വിഷം തെളിച്ചും കൊന്നൊടുക്കുമ്പോൾ അക്കൂട്ടത്തിൽ ചത്തൊടുങ്ങിയത് മണ്ടപ്രേക്കന്റെ പൊന്നോമനകൾ കൂടിയാണ്. മനുഷ്യന്റെ ഈ ക്രൂരതയെ അതിജീവിക്കാൻ തിന്മയുടെ പ്രതീകമായ കൊതുകും മക്കളും അതിജീവനമാർഗ്ഗങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് സ്വായത്തമാക്കിയപ്പോൾ നന്മയുടെ പ്രതീകമായ മണ്ടപ്രേക്കന്റെ തലമുറകൾക്ക് അത് കഴിയാതെപോയി.

പ്രകൃതിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഏതു പ്രശ്നവും സമഗ്രമായി കാണുന്നതിനു പകരം, വ്യാവസായിക രംഗത്തെ മാനേജ്മെന്റ് തന്ത്രങ്ങൾപോലെ "ഇതാണ് പ്രശ്നം, ഇതാണ് പരിഹാരം" എന്ന സമീപനം കൈക്കൊള്ളാൻ പഠിച്ച, പഠിപ്പിക്കപ്പെട്ട മാനേജ്മെന്റ് ഗുരുക്കന്മാർ ആരോഗ്യവകുപ്പിന്റെ മേലാളന്മാരായി അവരോധിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഇതല്ല ഇതിനപ്പുറവും പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ടതാണ്. പ്രകൃതിയെ വിഭവമായി കാണാൻ പഠിച്ചവർക്ക് പ്രകൃതി ഒരു വിഭവമല്ല, ഒരു ആവാസവ്യവസ്ഥയാണെന്ന് പഠിപ്പിച്ചാൽ തലയിൽ കേറാത്തത്, ആ അറിവ് പഠിയാത്തത് അവരാർജ്ജിച്ചെടുത്ത വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ തകരാറാണെന്ന് നാം തിരിച്ചറിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

ഉറുമ്പിനെ കൊല്ലാൻ (ഉറുമ്പ് ശല്യമാകുന്നതെങ്ങനെ എന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും എനിക്കു മനസ്സിലാകാത്ത ഒരു കാര്യമാണ്!) നാം പണ്ട് വ്യാപകമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഡി ഡി ടി വെള്ളത്തിലൂടെ തവളമുട്ടകൾ കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന വെള്ളത്തിലേക്കെത്തി അവയെ നശിപ്പിക്കാറുണ്ട്.

പരസ്യങ്ങളിൽ കാണുന്നതെന്തും വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു മാതൃകാ ഉപഭോക്താവാണ് മലയാളി. അതിന്റെ ശാസ്ത്രീയ വശങ്ങളോ, ഒരു ഉത്പന്നത്തിന്റെ ആവശ്യകതയോ, അതിന്റെ ഗുണദോഷങ്ങളോ ഒന്നും ചിന്തിക്കാതെ എന്തും വാങ്ങിക്കൂട്ടുക എന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യം മനസ്സിലും ഡിസ്പോസിബിൾ മണി (Disposable Money) പോക്കറ്റിലും ഇട്ടുകൊണ്ട് നടക്കുന്നവനാണവൻ. നമ്മുടെ വീട്ടിൽ, വീട്ടിലെ തറയിൽ കീടാണുക്കൾ ഓടിക്കളിക്കുന്നത് പരസ്യത്തിൽ കണ്ട് (കീടാണുവിനു കണ്ണും മീശയുമൊക്കെ എങ്ങനെ വന്നു എന്ന് ... ആൺ വേഷങ്ങൾ മാത്രം കീടാണുക്കളാകുന്നത് എന്തുകൊണ്ടെന്ന് ചിന്തിക്കേണ്ടതാണ്... സ്ത്രീകളെ പാട്ടിലാക്കാനോ അതോ ഫെമിനിസ്റ്റുകളുടെ (ഫെമിനിച്ചികളെന്ന് വായ്മൊഴി - ഒരു വി.കെ.എൻ ശൈലി) വായടപ്പിക്കാനോ? ), അവിടെ ഇഴഞ്ഞുനടക്കുന്ന അവ കുഞ്ഞിനു ദോഷമാണെന്നു പറയുന്ന പരസ്യം കേട്ട് വിശ്വസിച്ച് നിലമെല്ലാം കീടനാശിനികൊണ്ട് കഴുകുന്ന പരിഷ്കാരികളായ, വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള, വിവരമില്ലാത്ത അമ്മമാർ എത്രമാത്രം തവളക്കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊന്നൊടുക്കിയിട്ടുണ്ടെന്നതിന് നമ്മുടെ കൈയിൽ കണക്കുകളില്ല, പഠനങ്ങളുമില്ല.

1970-കളിൽ വിദേശ തീന്മേശകളിലെ വിശിഷ്ട വിഭവമായിരുന്നു മണ്ടപ്രേക്കന്റെ തുട. അമേരിക്കയിലെയും ജപ്പാനിലെയും ബ്രസീലിലെയും തീന്മേശകളിലെ വിശിഷ്ടവിഭവമായിരുന്നു നമ്മുടെ മണ്ടപ്രേക്കന്റെ തുടകൾ. 1983-ൽ മാത്രം 4 കോടിയായിരുന്നു ലോകത്തെങ്ങും തിന്നാനായി മാത്രം കൊല്ലപ്പെട്ട തവളകളുടെ എണ്ണം.അതിന്റെ രുചികൊണ്ടാണോ അതോ മനസ്സിന്റെ പ്രാകൃതികമായ ഒരു ആനന്ദം കൊണ്ടാണോ എന്നറിഞ്ഞുകൂട, ഇന്ന് അഭൂതപൂർവമായി ഈ കണക്കുകൾ വർദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. അമേരിക്കയിൽ മാത്രം ഒരു വർഷം 45 കോടി തവളക്കാലുകൾ തിന്നുതീർക്കപ്പെടുന്നു എന്നാണ് കണക്കുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഒരു കാലത്ത് ഇന്ത്യയും ബംഗ്ലാദേശും കൊടികുത്തിവാണിരുന്ന ഈ മാർക്കറ്റ് ഇന്ന് ഇന്തോനേഷ്യയും വിയറ്റ്നാമും കയ്യടക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ തവളക്കാലുകളുടെ കയറ്റുമതിയും കച്ചവടവും 1987-ൽ നിരോധിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, വിദേശയാത്രികരെ പിഴിഞ്ഞു വയറ്റിപ്പിഴപ്പു നടത്തുന്ന ഗോവയിലെയും മറ്റു സമാനസ്ഥലങ്ങളിലെയും ഫൈവ് സ്റ്റാർ ഹോട്ടലുകളിൽ ഇന്നും തവളക്കാൽ താരപരിവേഷമുള്ള വിഭവമാണ്.

പണ്ടു പ്രീഡിഗ്രി തലം മുതൽ ഡിസെക്ഷൻ എന്ന കൊടുംക്രൂരത ഇന്ത്യയിലെ കാമ്പസ്സുകളിൽ നടമാടിയിരുന്നു. പ്രീഡിഗ്രിക്ക് ശാസ്ത്രം ഐച്ഛികവിഷയമായെടുത്ത് പഠിച്ചവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും ശാസ്ത്രം തുടർ പഠനവിഷയമാക്കാറില്ല. ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ ജീവശാസ്ത്രം ജീവനോപാധിയാക്കാറില്ല. ഡിസെക്ഷൻ വേണ്ടിവന്നാൽ ഗവേഷണരംഗത്ത് പയറ്റിത്തെളിയാൻ മാത്രമേ ആവശ്യമായി വരികയുള്ളൂ. എന്നിരുന്നാലും കശാപ്പു മനശ്ശാസ്ത്രം നെഞ്ചിലേറ്റിനടക്കുന്നവരായതുകൊണ്ട് നാം അതിലും ഒരു ആനന്ദം കണ്ടെത്തി. ഡിസെക്ഷൻ കൊലപാതകമാണെന്നും പ്രകൃതിയോടുള്ള വെല്ലുവിളിയാണെന്നും പ്രകൃതിസംരക്ഷണപാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന അദ്ധ്യാപകർ തന്നെ കീറിമുറിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നത് ധാർമ്മികമല്ലെന്നുമുള്ള തിരിച്ചറിവിൽ, പ്രകൃതിയുടെ പഠനം ക്രൂരതയുടേതല്ലെന്നും എല്ലാ ജീവികളോടുമുള്ള പാരസ്പര്യത്തിന്റെതാണെന്നും ഉള്ള തിരിച്ചറിവിൽ സർവകലാശാലകളിലും മറ്റും ഇന്ന് ഡിസെക്ഷൻ പരിപാടികൾ നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നത് ആശ്വാസകരമാണ്. അങ്ങനെ എത്രയോ തവളകളുടെ ജീവൻ ഈ തീരുമാനത്തിലൂടെ രക്ഷിക്കാനായി.

തവള ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന മറ്റൊരു രംഗം ആഡംബരവസ്തുക്കൾ ആണ്. മണ്ടപ്രേക്കന്റെ തൊലി കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ പൊങ്ങച്ചസഞ്ചികൾക്ക് (Vanity Bag) തായ് ലാന്റിലെ പെണ്ണുങ്ങളുടെയിടയിൽ വൻ ഡിമാന്റാണുള്ളത്. പണത്തിന്റെ ഹുങ്ക് അവർ കാണിക്കുന്നത് പ്രകൃതിയെ വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ടാണ്.

മണ്ടപ്രേക്കനില്ലാത്ത വർഷകാലവും അതിന്റെ സംഗീതമില്ലാത്ത മഴകളും കേരളത്തിന്റെ മഴഭംഗി ഇല്ലാതാക്കുന്നതാണ്. നമ്മുടെ (കൊതുകില്ലാത്ത) സ്വൈരജീവിതത്തിന് മണ്ടപ്രേക്കൻ നൽകിയ സംഭാവനകൾ വളരെ വലുതാണ്. നാം ജീവിക്കുന്ന ഈ പ്രകൃതിയിൽ എല്ലാ ജീവികളും ഉണ്ടാകണമെന്ന ബോധമാണ്, തിരിച്ചറിവാണ് മനുഷ്യത്വത്തിലേക്കുള്ള ആദ്യ ചുവടുവയ്പ്. ആ ചുവട് സധൈര്യം മുന്നോട്ടുവയ്ക്കാൻ മലയാളിക്കു കഴിയട്ടെ എന്ന് പ്രത്യാശിക്കാം. വരും തലമുറകളുടെ മഴയോർമ്മകളിൽ മണ്ടപ്രേക്കനുമുണ്ടാകും എന്ന ശുഭപ്രതീക്ഷയോടെ ...

കൂടുതലറിയാൻ:

1. Amphibians of Peninsular India, R.J. Ranjit Daniels, University Press, 2005

2. മണ്ടപ്രേക്കന്റെ കരച്ചിൽ കേൾക്കാൻ കൊതിയുള്ള പ്രവാസികൾക്ക് ഈ ലിങ്ക് സന്ദർശിക്കാം
3. A proposed management program for the Indian Bullfrog, Charles M Fugler,
    April 1985 http://www.fao.org/docrep/field/003/ac353e/ac353e00.htm
4. Ban on exports help Indian Bullfrog, R.J.Ranjit Daniels, Down to Earth, Nov 15, 1992
5. Frog Hunters of the Western Ghats, December 17, 2011, The Economist has a good account of the frog hunters and endangered frog species. http://www.economist.com/node/21541722
6. Croak Croak No More... Times of India
7. The International Trade in frog legs and its ecological impact, Animal Welfare Institute report, 2011 (pdf)
8. Protected Animals of India, Sanjay Gandhi, TERI
9. India to cut out animal dissection, Nature news, 20 Dec 2011
10. When-should-scientists-kill